μου έχει βγάλει τα μάτια αυτό το σκοτάδι
Είναι σα να 'χουν χαθεί οι θησαυροί επί γης
Σαν η άνοιξη να σέρνεται μονίμως
ικέτης και σακάτης στα πόδια μου
Σα να μην έρχεται ποτέ η γλυκιά εκείνη αύρα
που σου επιφυλάσσει ένα πανέμορφο καλοκαίρι
Και ποιος να μου το ΄λεγε ότι οι τρελές εικασίες μου
θα γινόντουσαν πραγματικότητα δύο μήνες μετά
Βέβαια μόνο εκείνες που παρουσίαζαν μια σίγουρη άρνηση
Και που μπορούσαν να είναι είτε δειλές, είτε πικρόχολες
Και συνήθως πάντα και με κάποιο τρόπο καταλήγαμε
να κοιμόμαστε τα βράδια αγκαλιά με τις τελευταίες
Μα ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό
κομμάτι στην ύπαρξη αντιξοοτήτων και στην εξέλιξη τελικά
Ίσως εξέλιξη είναι το αέναο τέντωμα πάνω και κάτω άκρων
πλάτης, μυών, νεύρων, μυαλού και καρδιάς
Ή ίσως και να είναι σαν ένα πνευματικό μπαλκόνι
που διαδέχεται τη μια ανατολή μετά την άλλη
και δε μπορεί παρά να φαντάζεται και να εικάζει
Πως άραγε θα ήταν αν ένα πρωί ανοίγαμε τα παντζούρια μας
απλά για να αντικρίσουμε πως ο ήλιος δεν έχει ξημερώσει
-β.τ
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου