Θυμάμαι τα βράδια που μερικές φορές, αφού με άφηνε να ενωθώ μαζί της και να εισβάλλω μέσα της, όταν τελειώναμε και έβρισκε την αναπνοή της, με έσφιγγε με τα πόδια της τραβώντας με πάλι πάνω της. Ύστερα με τρεμάμενη και παρακλητική φωνή μου έλεγε "Μείνε".
Και έμενα. Έμενα μέσα της, έμενα δίπλα της, έμενα γύρω της, έμενα παντού.
Κι όταν τελικά ένα απ' τα τελευταία βράδια άκουσα αυτό το "Φύγε", κατάλαβα πως είχε έρθει η δική μου σειρά να τη σφίξω και να τη δέσω πάνω μου όσο πιο καλά μπορώ. Να την ασφαλίσω και να της πω αυτό το "Θα φύγω μόνο όταν μου το πουν τα μάτια σου".
Και έμενα. Έμενα μέσα της, έμενα δίπλα της, έμενα γύρω της, έμενα παντού.
Κι όταν τελικά ένα απ' τα τελευταία βράδια άκουσα αυτό το "Φύγε", κατάλαβα πως είχε έρθει η δική μου σειρά να τη σφίξω και να τη δέσω πάνω μου όσο πιο καλά μπορώ. Να την ασφαλίσω και να της πω αυτό το "Θα φύγω μόνο όταν μου το πουν τα μάτια σου".
7 σχολίασαν:
at: 25 Δεκεμβρίου 2013 στις 11:38 μ.μ. είπε...
πολλές φορές όντως αυτό που λέμε δεν είναι αυτό που σκεφτόμαστε ή αυτό που θα λέγαμε αν οι περιστάσεις ήταν διαφορετικές!
at: 25 Δεκεμβρίου 2013 στις 11:59 μ.μ. είπε...
@PsychoticSmile
πολύ κακώς, αλλά θα συμφωνήσω xx
at: 26 Δεκεμβρίου 2013 στις 10:06 μ.μ. είπε...
καιρό έχω να διαβάσω κάτι τόσο όμορφο
at: 27 Δεκεμβρίου 2013 στις 1:21 μ.μ. είπε...
... υπεροχη αφηγηση-περιγραφη.
at: 28 Δεκεμβρίου 2013 στις 2:25 π.μ. είπε...
@Rockmantic, Στέλλα
ευχαριστώ πολύ x
at: 31 Δεκεμβρίου 2013 στις 2:28 π.μ. είπε...
Πολύ όμορφο,ακόμα και η φώτο
at: 1 Ιανουαρίου 2014 στις 8:43 μ.μ. είπε...
@Anathematismenos
σ'ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου