Το ξέρω τα βαρέθηκες τα προβλήματά μου. Και εγώ με κούρασα. Το σημείο αναφοράς είπαμε χάθηκε. Απλά είναι αυτή η μελαγχολία που σε πιάνει όταν βλέπεις αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις. Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες, χαρακτήρες. Ε, και όσο να ναι δεν είσαι και ευχαριστημένος μ’ αυτό που ήδη έχεις. Μ’ αυτό που είσαι. Στη προσπάθεια σου να αλλάξεις, σκοντάφτεις και τίποτα δεν καταφέρνεις τελικά. Οι άλλοι φταίνε. Έτσι σε κάνουν να πιστεύεις.
Αλλά ειλικρινά θέλω να ικανοποιήσω εμένα. Έστω για μια μόνο φορά. Να κάνω αυτό που ικανοποιεί εμένα. Να μεταποιήσω τον εαυτό μου και να τον φέρω στα μέτρα που τον θέλω εγώ. Να νιώσω αυτάρκης. Γίνεται?
Αλλά ειλικρινά θέλω να ικανοποιήσω εμένα. Έστω για μια μόνο φορά. Να κάνω αυτό που ικανοποιεί εμένα. Να μεταποιήσω τον εαυτό μου και να τον φέρω στα μέτρα που τον θέλω εγώ. Να νιώσω αυτάρκης. Γίνεται?
6 σχολίασαν:
at: 24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 6:33 π.μ. είπε...
Μολις εγραψα ενα αρκετα μεγαλο σχολιο, αλλα το χαζο-ιντερνετ μου το εσβησε. Η ουσια--να ξερεις οτι, και μονο που καταλαβαινεις πως θελεις να αλλαξεις ειναι πολυ σημαντικο. Απο 'κει μπορεις, καθε φορα που απελπιζεσαι, οταν κανεις μαυρες σκεψεις, να παιξεις ενα παιχνιδι με τον εαυτο σου. Ποσα πραγματα που σε κανουν ευτυχισμενη μπορεις να σκεφτεις? Και τι πρεπει να κανεις να τα αποκτησεις, να τα κρατησεις, να τα ζησεις? Ποια ειναι τα δυνατα σου σημεια, και πως μπορεις να τα χρησιμοποιησεις για να κανεις καλο πρωτα απ'ολα στον εαυτο σου? Επειδη κ'εγω συνεχεια τωρα τελευταια ριχνω το φταιξιμο στους αλλους οταν νιωθω χαλια, λεω να υποσχεθουμε στον εαυτο μας οτι θα το παλεψουμε. Με μια τοσο δα θετικη σκεψη, με ενα μικρο χαμογελο στον καθρεφτη, μπορει να ξεκινησει ο αγωνας με τον εαυτο μας. Τι λες? I think I can, I think I can...
Αμα δεν μπορουμε να εχουμε εμπιστοσυνη στις δικες μας ικανοτητες, τοτε πως μπορουμε να πιστεψουμε πως οι αλλοι μπορουν να μας κανουν περισσοτερο καλο η κακο?
at: 24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 8:46 π.μ. είπε...
γινεται.. αν το θελεις παρα πολυ ναι..
σιγα σιγα ομως..
ενα βημα τη φορα..
καλημερα!
at: 24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 5:13 μ.μ. είπε...
@Κερενια Φτερα
πολυ ενδιαφερον το σχολιο σου και σ'ευχαριστω που μπηκες στον κοπο να το ξαναγραψεις!
να σου πω την αληθεια ποτε δεν ειχα κατσει να σκεφτω ολα αυτα που με κανουν ευτυχισμενη και χαρουμενη!απλα ονειροπολουσα και συνηθως επικεντρονομουν στο τι θα μου εδινε ευτυχια και χαρα, αδιαφορωντας για το τι αληθινα συμβαινει στη ζωη μου!
παντως χαρα αντλω απο τα πιο μικρα και ασημαντα πραγματα.. ισως εχω καιρο να το νιωσω γιατι δε το επιτρεπω στον εαυτο μου. παντως αξιζει μια προσπαθεια και πιστευω και πως εγω αξιζω μια ευκαιρια, οποτε λεω να μου τι δωσω! ευχαριστω και παλι:)) xx
at: 24 Σεπτεμβρίου 2010 στις 5:16 μ.μ. είπε...
❤
οτι ειναι δυσκολο ναι.. σε μενα φανταζει ακατορθωτο!εχω αποτυχει παντως τοσες πολλες φορες στην προσπαθεια μου να αλλαξω, που ειλικρινα δεν ξερω ποια αν θα βγει κατι απ'την ολη ιστορια.οτι συνεχιζω να προσπαθω εννοειται.. ελπιζουμε παντα στο καλυτερο:)))
καλη σου μερα!xx
at: 1 Οκτωβρίου 2010 στις 1:16 π.μ. είπε...
ακόμη και αν οι προσπάθειες σου πήγαν χαμένες,ακόμη και αν δε τα κατάφερες,μην ξεχνάς ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε πολύ περισσότερα πράγματα από ότι απ'όσα έχουμε καταφέρει.άλλωστε και μια πολύ αγαπημένη έκφραση της μαμάς μου[την οποία βέβαια απαξιώ :/]λέει ότι η αποτυχία είναι μέρος της παραγωγικής διαδικασίας!λοιπόν,καλή αποτυχία :Ρ [+φυσικά μη σταματάς να προσπαθείς]
at: 1 Οκτωβρίου 2010 στις 11:42 π.μ. είπε...
@αυτόχειρας σκορπιός
οχι, δε σταματαω να προσπαθω..νομιζω πως καταβαθος τις διασκεδαζω τις αποτυχιες μου κι ας πονανε!
δικιο εχει η μαμα σου!παντα εκεινες ξερουν καλυτερα απο εμας κι ας τις απαξιουμε!
:)
Δημοσίευση σχολίου