με άρωμα κανέλας

Ο καιρός κυλάει σχετικά γρήγορα εδώ.
Τα βράδια σε βρίσκουν με παρέα, μέσα σε μικρά ταβερνάκια που τα ηχεία τους αντηχούν πότε Ιωαννίδη και πότε μελωδίες με μπουζούκι.
Μπήκε Δεκέμβρης και η χώρα βογκάει απ' τα μαρτύρια.
Μπήκε Δεκέμβρης και το κρύο έχει κάνει πια αισθητή την παρουσία του.
Κάθε βράδυ οργανώνεις το πλάνο της επόμενης ημέρας, αλλά ελάχιστες φορές το ακολουθείς πιστά.
Μπαινοβγαίνουν φοιτητές στο αμφιθέατρο και οι καθηγητές μπορούν να μιλάνε για ώρες.
Σου μαθαίνουν για το δημόσιο έλλειμμα, αλλά κανείς για το έλλειμμα ανθρωπιάς.
Ο καθένας σου αναλύει τη δική του σκοπιά και ουσιαστικά κανένας δε νοιάζεται για τη δική σου.
Απ' την πρώτη κιόλας ημέρα, σου εκφράζουν τον οίκτο τους για το αβέβαιο σου μέλλον.
Η συνειδητοποίηση της παραπάνω αλήθειας είναι ακαριαία. Ευτυχώς όμως, η κατάθλιψη κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Εσύ σνομπάρεις τα κέντρα διασκέδασης και πλέον μόνο η μαυροδάφνη σε κάνει ευτυχισμένο.
Υπάρχουν κι οι στιγμές που θέλεις να μπεις στο καράβι και να γυρίσεις σπίτι, αλλά ευτυχώς τούτες οι επιθυμίες υποχωρούν γρήγορα, γιατί έχουν αδύναμη υπόσταση.
Είσαι χαρούμενος όταν γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι την ίδια νοοτροπία.
Και είσαι δυστυχισμένος στην σκέψη ότι ο κόσμος πάντα θα θέλει κάτι από σένα.
Οι λογαριασμοί κλεισμένοι σε φακέλους με το όνομά σου απ' έξω, προσδίνουν μια νότα υπευθυνότητας στην καθημερινότητά σου.
Τους σκίζεις και τους πετάς στον αέρα, όταν γυρνάς ζαλισμένος στο σπίτι ξημερώματα, για να επαναφέρεις την ανωριμότητά σου στα επιθυμητά επίπεδα.
Χτίζεις σιγά σιγά εδώ τη ζωή σου κι ας παραπονιέσαι που και που πως πεθύμησες τους δικούς σου.
Έτσι κι αλλιώς πλέον αυτή είναι η βάση σου. Η κατάκτηση του πτυχίου είναι η προσωρινή δουλειά σου.
Κι ας ξυπνάς ξενερωμένος κάποιες Κυριακές... κατά βάθος το γουστάρεις και το ξέρεις.
Μέχρι στιγμής αυτές είναι οι γεύσεις που σου έχει αφήσει η φοιτητική ζωή.
Τα πρωινά σου περιλαμβάνουν ζεστή σοκολάτα και ατέλειωτες σημειώσεις στο τετράδιο και απ' τα βράδια σου αναδίδεται ένα λεπτό άρωμα μπύρας.
Το γουστάρεις.
Όχι μόνο γιατί περνάς καλά, αλλά γιατί έχεις αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκεις και τον εαυτό σου.
Έχεις πλέον γίνει μέλος μιας τεράστιας μερίδας ανθρώπων, που έχουν όλοι τον ίδιο στόχο.
Που σπουδάζουν παρά την άθλια πραγματικότητα που εκτυλίσσεται γύρω μας.
Που στα μάτια τους ορθώνεται ένα καλύτερο αύριο.
Που βλέπουν τις σπουδές ως ασπίδα ενάντια στα δακρυγόνα τους.

Όλοι εμείς λοιπόν αποφασίζουμε να αφήσουμε τα υπόλοιπα στο μετά, για να αποφύγουμε και τις σκοτούρες που αφορούν το μέλλον μας.
Είτε εσείς το βλέπετε μαύρο, είτε ροζ, είτε πορτοκαλο-κόκκινο.