Βγαίνω με τα μάτια μου για να δω τον κόσμο. Αδιάφορες οι βραδινές βόλτες και εγώ πιο πολύ σέρνομαι ανάμεσα στους περαστικούς, παρά περπατάω. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που προφασίστηκα θάνατο. Κάνω νυχτερινές βάρδιες στο μέρος της καρδιάς μου που περπατούσες εσύ κάποτε, αναμένοντας την οποιαδήποτε αλλαγή. Ο ουρανός πλημμυρίζει κόκκινο και τα σεντόνια μου έχουν βαρεθεί το άρωμά μου. Οι σκέψεις μου κινούνται σε κυκλική τροχιά και σιγά σιγά ξεσυνηθίζω το ασυνήθιστο. Η απόστασή της πόλης μου από αυτήν των ονείρων μου, ένα τσιγάρο δρόμος. Παιδική αφέλεια η ανάγκη μου να αλλάξω τον κόσμο. Νοθεύω τις στιγμές μου με τις υψηλές προσδοκίες μου και καθιστώ το μέλλον μου λειψό. Ρίχνω κατάρες σε παλιές μου συνήθειες, προσπαθώντας να απαλλαγώ από όλον αυτόν τον σάπιο εγωκεντρισμό που μου τρώει τα σωθικά. Δεν τα καταφέρνω. Σκορπίζω τις φθηνές ματαιοδοξίες μου δοκιμάζοντας να ξεπεράσω τα δήθεν όρια του εαυτού μου. Μετά καταλήγω άδοξα στο συμπέρασμα πως δεν έχω ανάγκη τίποτα και κανέναν. Ζω συνέχεια με αυτή τη ψευδαίσθηση. Το μόνο καλό είναι πως έφτασε επιτέλους η εποχή που ο καιρός συμβαδίζει με το συναίσθημα.
Bon Iver - I Can't Make You Love Me
6 σχολίασαν:
at: 12 Δεκεμβρίου 2011 στις 7:15 μ.μ. είπε...
Πολλα απο αυτα που γραφεις τα νιωθω κι εγω ανα τακτικα διαστηματα. Η ψυχολογια βεβαια δεν ειναι παντα η ιδια.
Τελευταια ομως μια ατμοσφαιρα καταθλιψης περιβαλλει το μεσα μου. Ισως να φταιει που πλησιαζουν Χριστουγεννα!
Καλο κουραγιο κοριτσι!
Τα φιλια μου!
at: 12 Δεκεμβρίου 2011 στις 8:12 μ.μ. είπε...
Είσαι γλυκό κορίτσι και μπορεις να καταφέρεις τα πάντα.
Να θυμάσαι όμως ότι η αγάπη δεν είναι διακόπτης για να τον ανοίγεις και να τον κλείνεις εσύ όποτε θέλεις. Είναι κάτι πέρα απο τις δυνάμεις σου. Η αγάπη έρχεται και φεύγει μόνη της.
:-*
at: 13 Δεκεμβρίου 2011 στις 1:30 π.μ. είπε...
@Μικρό Ξωτικό
Καταθλιπτική γιορτή τα Χριστούγεννα!Και ευτυχώς που η ψυχολογία αλλάζει, γιατί αλλιώς πως θα έβγαινε το παιχνίδι..
xx
@SpaceExplorer
Αυτό το "φεύγει" είναι που πονάει πιο πολύ!
:*
at: 13 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:53 μ.μ. είπε...
ένιωσα την κάθε σου λέξη σαν βελόνα σε διαφορετικό σημείο του μυαλού μου, αν και δεν κατάλαβα το κείμενο με την πρώτη φορά που το διάβασα.Πολύ όμορφο, όπως και το τραγούδι στο τέλος=)
Καλό βράδυ!
at: 14 Δεκεμβρίου 2011 στις 3:59 μ.μ. είπε...
"Αυτή η γη κι ο ούρανος μου τάξανε δεκάδες καλοκαίρια... τους πίστεψα και γύρισα τον κόσμο όλο ψάχνοντας για σένα."
Κι έτσι κι εγώ πατώ την γη και δεν κοιτάζω πια τον ουρανό για εκδίκηση. Ο πόνος και η αδιαφορία που τους προσφέρω ελπίζω να τους κάνει να καταλάβουν πως ένιωσα όταν δεν σε βρήκα.
*Όλα όμως θα καταλαγιάσουν. Μην ξεχνάς άλλωστε πως ένα ταξίδι μέσα απ' τη θάλασσα μπορεί να σε κάνει να δεις πολλά.Κι ας μην είναι η εποχή του.
at: 14 Δεκεμβρίου 2011 στις 9:53 μ.μ. είπε...
@rainmaker's phantom
Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια,ειδικά τώρα που το έχω ανάγκη:)Καλό σου βράδυ!
@αυτή που ήταν κάποτε
Πρωτοποριακή η Μόνικα και πολύ ωραία η δική σου συμπλήρωση!
Το καταλαβαίνω.. έτσι κι αλλιώς γι'αυτά τα ταξίδια ζούμε!
Δημοσίευση σχολίου