Ιούλιος χορεύω για να με κοιτάς και σου γελώ για να ειρηνεύεις κάτι μήνες μετά και σε πλάθω πάλι απ' την αρχή έχεις πλέον καινούρια χαρακτηριστικά, πιο αποτρόπαια και βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να γευτείς την αφή μου ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνω σαράντα βήματα πίσω/ Αύγουστος έγινα ότι πόθησα πιο πολύ απ' όλα και ξέχασα πως να παραμένω έξω από αυτό πως είναι να μην αναπνέω μέσα σε αυτό πως είναι να βιώνω...

(αφιερωμένο σε σένα, που παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις) το συναίσθημα της αγωνίας, λένε, είναι κατά κόρον αδάμαστο. είναι η φύση του τέτοια, που το καθιστά παντοδύναμο. τον τελευταίο καιρό λοιπόν - κι ενώ παρατηρώ τον εαυτό μου να αγωνιά - υποβάλλω τη φαντασία μου σε κάθε στάδιο ανάλυσης των πραγμάτων. και σαν πρώτης σειράς θεατής στο σινεμά, δίνω περισσότερη έμφαση στον πόνο του σβέρκου μου, παρά στην ιστορία που εκτυλίσσεται...

μη μου γυρνάς την πλάτη μπορώ κι έτσι να σε φαντάζομαι να σου δίνω ακόμα- χωρίς να παίρνω- ό τι έχω μέσα μου πιο ιερό κι αν δεν το κοιτάς κι αν δε σε αγγίζει άσε το απαλά να γλιστρήσει απ' τα ακροδάχτυλα η αφή θα το σώσει  κι έπειτα θα μετανοήσει για όλα όσα άφησε γι' αυτά που ούτε καν ακούμπησε κι αν όχι, ακόμα δε θα σταματήσω μέσα στη μνήμη θα γίνω  πόθος ατέρμονος να γυρνάς σε μένα τα βράδια που δε θα 'χεις συντροφιά τις...