Πράος και ακίνητος, με μάτια που γελούν νοσταλγικά σαν να διέπραξες μόλις το προπατορικό αμάρτημα/ Απ' τα ακροδάχτυλά σου κρέμεται ένας χαμένος παράδεισος, μια ιδέα που μαγκώνει μέσα απ΄τα χείλη σου και δε χωρά να βγει/ Τα κρατούμενα μας παραμένουν σφραγισμένα στις τσέπες, μέσα σε μπουφάν που δεν παρέχουν ζέστη, μέσα σε βαγόνια στα οποία κάνουμε έρωτα/ Το ξέρω πως προσπαθείς να μου φωτίζεις τα σκοτάδια, εσύ έχεις πάντα το...