Πράος και ακίνητος, με μάτια που γελούν νοσταλγικά σαν να διέπραξες μόλις το προπατορικό αμάρτημα/ Απ' τα ακροδάχτυλά σου κρέμεται ένας χαμένος παράδεισος, μια ιδέα που μαγκώνει μέσα απ΄τα χείλη σου και δε χωρά να βγει/ Τα κρατούμενα μας παραμένουν σφραγισμένα στις τσέπες, μέσα σε μπουφάν που δεν παρέχουν ζέστη, μέσα σε βαγόνια στα οποία κάνουμε έρωτα/ Το ξέρω πως προσπαθείς να μου φωτίζεις τα σκοτάδια, εσύ έχεις πάντα το...

δάγκωμα χειλιών, χειλιών δικών μου κι έπειτα πληγές που επουλώνονται απ' το σάλιο/ μέρα Δευτέρα και ο διαλογικός μου εαυτός  παγιδεύεται από πλάνη μέσα σε συναισθήματα δευτερεύοντα/ σημασία έχουν τα λόγια, τα μυστήρια, οι αφές που καψαλίστηκαν στην πυρά και ενίοτε στη στάχτη μας/ αν θέλω οι σκέψεις μου να είναι αλυσίδες άσε τις αλυσίδες να με κατακλύσουν/ κάθε ρίγος στην πλάτη ας γίνει ένας ακόμη...

Όλες οι λέξεις μου έχουν γίνει χάδια, υπόγειοι φραγμοί, σπασμένα δάχτυλα, βουητά ανέμων και μυρωδιά κεριών που σβήνουν/ Η ποίηση που μάθαινα έχει αρχίσει να με εξαπατά και να τροφοδοτεί τη μνήμη μου με αϋπνίες που δεν της ανήκουν, που ποτέ δεν της ανήκαν/ Τα ζωντανά μου χέρια ψάχνουν καταφύγιο πάνω σε αυτό το άγονο σώμα που δε γνωρίζει την αφή και μέρα με τη μέρα ατροφεί όλο και περισσότερο/ Τα λάθη που διέπραξα με αψεγάδιαστη...

Αν ήμουν ικανή να σε πληγώσω, δε θα κρατούσα αυτές τις λέξεις μέσα μου Θα τις άφηνα να ρέουν σαν ασταμάτητο νερό μέχρι να πνιγείς απ' τις εξιστορήσεις που θα σε ανάγκαζα να ρουφάς από τη μύτη Αλλά δεν είναι καιρός για εικασίες αυτές οι μέρες και αυτές οι νύχτες πέρασαν Εξάλλου τώρα νιώθω αδίψαστη λαχτάρα για νέες καταστροφές και τέλματα Ζητώ απεγνωσμένα να με προσέξουν μάτια που αναζητούν ανθρώπους που μοιάζουν με τέρατα Να ερωτευτώ...

όταν ανοίγει ο ουρανός, εξακολουθώ να βαδίζω πλάι σου με χαϊδεύει ο ήλιος και το μυαλό μου ταξιδεύει σε τόπους μακριά από δω το νερό ακουμπάει το σώμα μου και η θάλασσα με φιλά χωρίς κανέναν περιττό ήχο γύρω μου, ανοίγω εκστατικά τα μάτια μου αντικρίζω μια ομορφιά που όμοιά της στον κόσμο δεν υπάρχει το δέρμα μου έχει γεύση αλμυρή και διακατέχεται από μια ακαταμάχητη ελευθερία η αφή, μου υπενθυμίζει...

Ο ίλιγγος που ξεπαστρεύει κάθε συνειρμό. Κάθε διαδήλωση ψεύτικης ευτυχίας. Ο ίλιγγος, που σε κοιτάει στα μάτια και μ' ένα ψαλίδι σε καρφώνει στο στομάχι. Γελάς, κλαίγοντας. Όσο απομακρύνεσαι απ' την αυτο-ίαση, τόσο πιο μέσα μπήγει τα δύο κοφτερά ατσάλινα σκέλη που κρατά. Κι εσύ συντεθλιμμένος, αναιρείς πεισματικά όλες τις αφηγήσεις που γεννούσες για να νανουρίσεις τον απατεώνα εαυτό. Έναν εαυτό, απ' τον οποίο δεν κρύβεσαι. Όσο...

Ξεχασμένα ρήματα, που σαπίζουν μέσα σε φτηνές εγωπάθειες Ένας γκρεμός η μιζέρια σου και τα νύχια σου μαχαίρια ακονισμένα Φτύνω την αγάπη σου και γρατζουνάω τους τοίχους σου όταν λείπεις Ρημάζω τη σάρκα μου με δόντια που σκίζουν κόκαλα Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη με μάτια που γυαλίζουν Αφήνομαι και ξεχύνομαι στο ρυθμό που μου επιβάλεις να κουνάω το κορμί μου Σου χορεύω αισθησιακά, καθώς σου αποκαλύπτω τα μέρη που με απαρτίζουν Ύστερα...