«Όλα ήταν μάταια και βαρετά, μέχρι που ήρθαν αυτοί. "Επιτέλους, λίγη δράση" είπα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τον πόλεμο μόνο, όταν πέσουν οι πρώτες βόμβες. Μέχρι τότε, πηγαίναμε στη δουλειά μας ειρηνικά, κοιτάγαμε τη δουλειά μας ειρηνικά, όλα πήγαιναν καλά γενικά, ειδικά όσο δε μας καιγόταν καρφί. Μόλις ήρθαν αυτοί, άρχισαν να μ' αγαπάνε οι γείτονες κι εγώ κατάλαβα πως τελικά δεν ήταν κακοί. Το βράδυ, ακούγαμε φωνές και γινόμασταν ένα μ' αυτές. Παλιότερα ακούγαμε ουρλιαχτά κι απλά κλειδώναμε για δεύτερη φορά την κλειδαριά ή δυναμώναμε την τηλεόραση. Κάποτε ανοίγαμε ειδήσεις μπας και δούμε κανέναν θάνατο, τώρα απλά αρκούσε να ανοίξουμε το παράθυρο. Πεθάνανε πολλοί , μα οι περισσότεροι απλά πεθάνανε και στα χαρτιά. Ο άντρας μου δε γύρισε ποτέ απ΄τα σύνορα, οι γύρω μου τον αποκαλούνε ήρωα κι εγώ μαλάκα. Πλάκα - πλάκα, μόνο όταν είδα από κοντά χιλιάδες νεκρούς κατάλαβα οτι ήμουν ζωντανή. Οι εχθροί μου, ήταν οι κακοί της υπόθεσης, μα αν μη τι άλλο μου θύμισαν ν' αγαπώ τη ζωή. Δεν ξέρω αν χάσαμε ή νικήσαμε. Τώρα οι περιπολίες στο δρόμο απλά θα αλλάξουν στολή και θα μιλάνε σε άλλη γλωσσα. Ο πόλεμος συνεχίζεται , όλα παίζονται ακόμα...Απλά έχουμε περισσότερη οικειότητα με τα όπλα πλέον...»
Απ' το κομμάτι 4, από το άλμπουμ "Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ".
Βδέλυγμα, Jolly Roger & Το Σφάλμα
Απ' το κομμάτι 4, από το άλμπουμ "Αλίμονο σ' εκείνους που γελάνε εδώ".
Βδέλυγμα, Jolly Roger & Το Σφάλμα
2 σχολίασαν:
at: 21 Απριλίου 2015 στις 3:34 π.μ. είπε...
..ή μάλλον όχι,νοιώθω ένα τίποτα που τίποτα δε νοιώθει
at: 10 Μαΐου 2015 στις 5:45 μ.μ. είπε...
@Anathematismenos
ένα κενό που με στοιχειώνει από μικρό..αλλόκοτο συναίσθημα, που να σου εξηγώ
Δημοσίευση σχολίου