-Είσαι καλά;  -Για δε μιλάς; Γιατί δε λες αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που θες να πεις; Για δε μ' αφήνεις ήσυχη; Χωρίσαμε, δε χωρίσαμε; Άσε με ήσυχη λοιπόν. Εξαφανίσου, για δεν εξαφανίζεσαι; Τι με κοιτάς έτσι; Με νομίζεις νευρωτική, ε; Υστερικιά. Εσύ υπάρχεις γιατί βαριέσαι να πεθάνεις. Μου 'χεις φορτώσει τον τρόπο που μιλάς, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τις ανασφάλειές σου, τα βιώματά σου, τη μυθολογία...

“my sadness is not a cut for you to bandage and it is not a bruise for you to kiss i am not waiting for you to save me i am hoping you will love me while i rescue myself” Τα πάνω, κάτω. Στιγμές που ένα ποτήρι κόκκινο κρασί είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη παρέα. Μια κουβέρτα, ένα τραγούδι και οι παρηγοριές που μόνο ο εαυτός σου μπορεί να σου δώσει. Ζητάς ένα χάδι παραπάνω, μια ματιά ζεστή...