Christmas night, another fight, tears we cried a flood. Είναι Χριστούγεννα και γύρω μου ατέρμονη η λύπη σε χίλια δυο πρόσωπα. Μια βόλτα στην Αθήνα αρκεί για να επιβεβαιώσεις τον χειρότερό σου φόβο. Ίσως ήταν πάντα έτσι. Just walk away, those windows say, but I can't believe she's gone. Ίσως φταίνε οι αποχωρήσαντες που άθελά τους αφήνουν ένα κενό στην καρδιά σου. Ίσως φταίει που μεγαλώνω και πλέον...

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου με τα τραγούδια-πατσαβούρια μου γυαλίζω το παμπρίζ και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου με τα λουλούδια τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου στα παιδιά σας σε τάφους γυμνασίου τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή γλώσσα σφουγγάρι δαίμων του κυλικείου στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές και τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου τους κοπαδίτες...

Ο καιρός κυλάει σχετικά γρήγορα εδώ. Τα βράδια σε βρίσκουν με παρέα, μέσα σε μικρά ταβερνάκια που τα ηχεία τους αντηχούν πότε Ιωαννίδη και πότε μελωδίες με μπουζούκι. Μπήκε Δεκέμβρης και η χώρα βογκάει απ' τα μαρτύρια. Μπήκε Δεκέμβρης και το κρύο έχει κάνει πια αισθητή την παρουσία του. Κάθε βράδυ οργανώνεις το πλάνο της επόμενης ημέρας, αλλά ελάχιστες φορές το ακολουθείς πιστά. Μπαινοβγαίνουν φοιτητές...

γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου Έχω ένα φίλο, που ’χει ένα φίλο που ’χε έναν φίλο στη φυλακή. Μα η μικρή του ιστορία διαδραματίζεται στο ίδιο μοτίβο δεκαετίες ολόκληρες. Διασκευές στο σενάριο, μα πάντα στο ίδιο σκηνικό. Σωφρονιστικό σκηνικό, με κάγκελα, τοίχους, απομόνωση και πανομοιότυπες ατάκες όπως «άκου, βλέπε, σώπα». Αν δε το δω δε μπορώ να το κάνω εικόνα μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι λένε. Κι...