the world was on fire, no one could save me but you

Μπερδεμένα λόγια. 
Ευχάριστες νότες ομορφαίνουν τα βράδια μου. 
Γλυκιά και πικρή συντροφιά εσύ. 
Κι εγώ, καψούρεμένη και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορη. 
Ακροβατώ πάνω σ’ ένα σάπιο σκοινί, έτοιμο να σπάσει. 
Αλλά εσύ σταθερά εκεί. 
Να μετράς τα βήματά μου και να χειροκροτάς κάθε μου αποτυχημένη προσπάθεια. 
Δεν πειράζει μου λες, εσύ να είσαι ευτυχισμένη. 
Δεν πειράζει μου λες και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω. 
Με κόκκινα μάγουλα σου απαντώ πως δεν αξίζει. 
Δεν αξίζει να μένεις με όσους εκμεταλλεύονται τα προσφερόμενα. 
Κοίτα να φύγεις μακριά τους, γιατί εγώ δε θα ‘μαι πάντα εκεί να σου φροντίζω τις πληγές. 
Μια καταστροφή, απορώ πως με ανέχεσαι. 
Πως δεν έχεις φύγει ακόμα. 
Και περιμένω. 
Πότε θα φύγεις στ’ αλήθεια. 
Πότε θα ξαναφύγεις, αυτή τη φορά οριστικά. 
Και μετράω τα όνειρά μου τα βράδια, γιατί τελευταία έχουν ελαττωθεί και έχω μείνει μόνη μου. 
Γι’ αυτό σταμάτα να μου λες ότι είμαι αλλού κι ότι δε με ενδιαφέρεις. 
Απλά μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω την πραγματικότητα. 
Να ξεχωρίσω το νοητό απ’ το υπάρχον. 
Μια ζάλη παστρικιά έχει αράξει στο μυαλό μου και δε φεύγει λέει, αν δεν τα σαρώσει πρώτα όλα.

What a wicked game you play 

 To make me feel this way 

 What a wicked thing to do 

 To let me dream of you