Οι νύχτες μου δακρύζουν και σε ζητάνε επίμονα πίσω, δε μπορώ να σκεφτώ λογικάΣπαρταράω σαν το ψάρι έξω απ’ το νερό, δεν μπορώ να συνεχίσω με άλλο ένα χωρίςΚακόκεφη μετακινούμαι από κτίριο σε κτίριο, απουσιάζοντας από το σώμα μου, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο στόχοΣαν σκιά μουτζουρωμένη και τσαλακωμένη, αποκομμένη από τον ιδιοκτήτη της, δε μπορώ να κοπιάρω τις κινήσεις της φυγής σουΑδυνατώ να πλάσω...

Ένας αιώνας μέσα σε ένα κελί χωρίς πόρτες. Παντού κάγκελα. Στάζει το πάτωμα και το ταβάνι έχει σκόνη. Ένα σκοινί κρέμεται και ο αέρας το χορεύει εριστικά. Το κρεβάτι σου άδειο. Το κρεβάτι σου πάντα άδειο. Τελευταία είσαι συνέχεια κουρασμένος. Στερείσαι ύπνο, αρνούμενος να κλείσεις τα μάτια σου. Κατά κάποιο τρόπο δεν θέλεις να αποχωριστείς την κατάντια που σε περιτριγυρίζει. Η ιδέα να απεγκλωβιστείς...