Κάθομαι και μετράω υποκατάστατα ονείρων. Ψάχνω κάπου ανάμεσα τα κομμάτια μου. Δεν έχω κόλλα όμως να με ξανακολλήσω. Αναπολώ παλιές στιγμές από φωτογραφίες και προσπαθώ να τις ζωντανέψω και να τις ζήσω πιο έντονα. Ξεχνιέμαι και αφήνω πίσω τις υποχρεώσεις. Ξυπνάω όμως το επόμενο πρωί με ένα μυαλό άδειο. Κενό. Ρίχνω κατάρες στην πλήρη ανικανότητά μου να οργανωθώ και να τα βάλω όλα σε μια τάξη. Υπάρχει...

Την πρώτη φορά ήταν σαν να ‘χε αρπάξει φωτιάκάπου μέσα βαθιά, κάτι μες στην ψυχή μουκοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά τι θα πει πουθενά και πώς χάνεται ο χρόνος ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια η αγάπη μπορείότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά όμως κάπου βαθιά η φωτιά...

Το σημάδι που μου άφησε το περσινό καλοκαίρι ακόμα πονάει. Δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου. Τώρα πια, όποιος με κοιτάει, όποιος με γνωρίζει, θα καταλαβαίνει πως ανήκω αλλού. Πως είμαι αλλού. Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία? Δε μπορεί να μου δόθηκε. Τις ευκαιρίες τις ρουφάει ο χρόνος κι η φθορά του. Δε μου δόθηκε. Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Πήγα, γύρισα. Ένιωθα νοσταλγία και έναν κόμπο στο στομάχι. Έκλαιγα τα βράδια γιατί φοβόμουν...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρόςσε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνειμα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώΚάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνηΘέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχόςένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνεικάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεόςΜεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοιΠοιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλόποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλιποιος...

Το γεγονός ότι δεν ήθελες να με βλέπεις πια, ήταν ξεκάθαρο. Με κοιτούσε κατάματα, περιμένοντάς με να το αποδεχτώ. Αλλά αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι φέρθηκες σαν να μην μου άξιζε ούτε μια εξήγηση. Ένας απλός λόγος, να μου πεις γιατί δε με χρειάζεσαι πια. Ή μια απλή προειδοποίηση – όπως “Κοίτα, ετοιμάζομαι να διαλύσω την καρδιά σου σε ένα τρισεκατομμύριο κομμάτια, εντάξει?”Ούτε μια...

"Ι'm somebody now, Harry. Everybody likes me. Soon, millions of people will see me and they'll all like me. I'll tell them about you, and your father, how good he was to us. Remember? It's a reason to get up in the morning. It's a reason to lose weight, to fit in the red dress. It's a reason to smile. It makes tomorrow all right. What have I got Harry, hm? Why should I even make the bed, or wash the dishes? I do them, but why...

Έτσι παρορμητικά και βίαια. Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου. Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ. Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό. Εγώ όμως ασάλευτη. Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα. Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας. Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος. Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά. Μ’ αρέσει που με ξέρεις...

και τώρα κάθε φορά που σε βλέπω η καρδιά μου χάνεται..πέφτει.και είναι τόσο μεγάλο το κενό μέσα μου, που η πτώση μοιάζει ατελείωτη...

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα. Άφησε με να έρθω...