δάγκωμα χειλιών, χειλιών δικών μου κι έπειτα πληγές που επουλώνονται απ' το σάλιο/ μέρα Δευτέρα και ο διαλογικός μου εαυτός  παγιδεύεται από πλάνη μέσα σε συναισθήματα δευτερεύοντα/ σημασία έχουν τα λόγια, τα μυστήρια, οι αφές που καψαλίστηκαν στην πυρά και ενίοτε στη στάχτη μας/ αν θέλω οι σκέψεις μου να είναι αλυσίδες άσε τις αλυσίδες να με κατακλύσουν/ κάθε ρίγος στην πλάτη ας γίνει ένας ακόμη...

Όλες οι λέξεις μου έχουν γίνει χάδια, υπόγειοι φραγμοί, σπασμένα δάχτυλα, βουητά ανέμων και μυρωδιά κεριών που σβήνουν/ Η ποίηση που μάθαινα έχει αρχίσει να με εξαπατά και να τροφοδοτεί τη μνήμη μου με αϋπνίες που δεν της ανήκουν, που ποτέ δεν της ανήκαν/ Τα ζωντανά μου χέρια ψάχνουν καταφύγιο πάνω σε αυτό το άγονο σώμα που δε γνωρίζει την αφή και μέρα με τη μέρα ατροφεί όλο και περισσότερο/ Τα λάθη που διέπραξα με αψεγάδιαστη...