Ο ίλιγγος που ξεπαστρεύει κάθε συνειρμό. Κάθε διαδήλωση ψεύτικης ευτυχίας. Ο ίλιγγος, που σε κοιτάει στα μάτια και μ' ένα ψαλίδι σε καρφώνει στο στομάχι. Γελάς, κλαίγοντας. Όσο απομακρύνεσαι απ' την αυτο-ίαση, τόσο πιο μέσα μπήγει τα δύο κοφτερά ατσάλινα σκέλη που κρατά. Κι εσύ συντεθλιμμένος, αναιρείς πεισματικά όλες τις αφηγήσεις που γεννούσες για να νανουρίσεις τον απατεώνα εαυτό. Έναν εαυτό, απ' τον οποίο δεν κρύβεσαι. Όσο...

Ξεχασμένα ρήματα, που σαπίζουν μέσα σε φτηνές εγωπάθειες Ένας γκρεμός η μιζέρια σου και τα νύχια σου μαχαίρια ακονισμένα Φτύνω την αγάπη σου και γρατζουνάω τους τοίχους σου όταν λείπεις Ρημάζω τη σάρκα μου με δόντια που σκίζουν κόκαλα Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη με μάτια που γυαλίζουν Αφήνομαι και ξεχύνομαι στο ρυθμό που μου επιβάλεις να κουνάω το κορμί μου Σου χορεύω αισθησιακά, καθώς σου αποκαλύπτω τα μέρη που με απαρτίζουν Ύστερα...