δώδεκα με δύο

πάνω κάτω στην πατησίων να σου λέω πως τα πόδια αυτά 

είναι πλασμένα για αποστάσεις πολλών χιλιομέτρων/
κι εσύ άπιστε να σκιαμαχείς και να με παρακαλάς 
να σου δείξω μονομιάς όλες μου τις ουλές για να τις αποτυπώσεις/ 
κι έπειτα να τις κάνεις νότες επειδή μπροστά σ' αυτό το θαύμα 
πρέπει να είμαστε ξεκούρδιστα όργανα κι ανίκανοι τενόροι/ 
για να μπορείς εσύ να συντηρείς και να μεγαλώνεις τις σκιές
και μαζί τους ν' αναλώνεσαι με ευλάβεια ιερή και ασυναγώνιστη/ 
για να μας υπενθυμίζεις μετά πως ο δρόμος αυτός δεν έχει 
ούτε αρχή ούτε τέλος και πως για να βρεθείς εκεί/ 
πρέπει να ανταλλάξεις με κάποιον γλυκόπικρα σάλια 
μετά από συζήτηση πολλών χιλιομέτρων χωρίς στάση ή τσιγάρο/
κι εγώ σου λέω πως η διαλεκτική σκέψη μου τρώει το είναι 
έχω δέκα χιλιάδες εκατό αντικρουόμενες απόψεις και σε κάθε 
κορύφωση καταλήγει να με χλευάζει το ίδιο μου το δημιούργημα/ 
επειδή είμαι διαστροφική και μου αρέσει να διαπράττω λάθη ασυγχώρητα
αποφασίζω να μην απατήσω με κανέναν το πλατωνικό μου/ 
εκτός αν διαβρωθούν πρώτοι αυτοί οι τοίχοι και καταφέρω κάποτε 
να σε δω με γυμνό μάτι χωρίς να πρέπει να λογοδοτήσω μετά/
και στην τελική μην αρρωσταίνεις έτσι τον εαυτό σου 
απλοί πεζοί σε μια τυχάρπαστη ρουτίνα σκιαμαχίας είμαστε όλοι/
σταμάτα να με δένεις και να με πετάς στην άσφαλτο/

στην τελική
δε σου ζητώ τσιγάρο, ούτε αναπτήρα/φωτιά σου ζήτησα

-β.τ