(υγρά φεγγάρια)

Όλες οι λέξεις μου έχουν γίνει χάδια, υπόγειοι φραγμοί, σπασμένα δάχτυλα, βουητά ανέμων και μυρωδιά κεριών που σβήνουν/

Η ποίηση που μάθαινα έχει αρχίσει να με εξαπατά και να τροφοδοτεί τη μνήμη μου με αϋπνίες που δεν της ανήκουν, που ποτέ δεν της ανήκαν/
Τα ζωντανά μου χέρια ψάχνουν καταφύγιο πάνω σε αυτό το άγονο σώμα που δε γνωρίζει την αφή και μέρα με τη μέρα ατροφεί όλο και περισσότερο/
Τα λάθη που διέπραξα με αψεγάδιαστη λεπτομέρεια ξεπερνούν το χαρακτήρα τους και γίνονται φυτά αναρριχώμενα πάνω σε μουχλιασμένους τοίχους/
Η ερημιά αυτή, κάνει τα χειμερινά φεγγάρια να περνούν αργά και να ολισθαίνουν πάνω στο σώμα μου με ασυγκράτητο βάρος κι ενοχή/
Ψάχνω να σε βρω σε μέρη αχαρτογράφητα και στον απόηχο που κάνουν οι πόρτες όταν κλείνουν/
Σε αναζητώ σε μοτίβα που αλλάζουν διαρκώς, σε αλάθητα πάθη που κυοφορώ με δεξιοτεχνία, σε κοσμικές καταστροφές, στον πόνο που μονάζει μέσα μου/
Σου γράφω επειδή θέλω να είμαι διάφανη μπροστά σου κι επειδή άλλον τρόπο δεν έχω/
Φυτεύω ελπίδες και λουλούδια σε κάθε δρόμο που διαβαίνω κι όλο σε περιμένω/
-β.τ