Σου φώναζα κάθε βράδυ αλλά εσύ φορούσες ωτοασπίδες και μάλλον δε με άκουγες.

Σου φυσούσα κάθε μέρα αλλά εσύ φορούσες πανοπλία και μάλλον δε με ένιωθες.
Χτυπούσα το χέρι μου στο βυθό του μυαλού σου για να ταρακουνήσω τα νερά σου αλλά μάλλον νόμιζες ότι ονειρευόσουν.
Σε άγγιζα στα πιο ευέξαπτα μέρη της ψυχής σου αλλά μάλλον με πέρασες για κλόουν και δεν έδωσες πολύ σημασία.
Σε χτυπούσα με όλη μου τη δύναμη αλλά μάλλον είσαι πιο δυνατός από μένα και έτσι ποτέ δεν κατάφερα να μελανιάσω το δέρμα σου.
Αντίθετα εσύ ήσουν τυφώνας για μένα.
Πνίγηκα στη δίνη σου και ξεκόλλησα τη ψυχή μου από μέσα μου.
Οι μελανιές που χάραξες στο δέρμα μου είναι ακόμα εδώ και με καίνε.
Ήταν ωραία μέρα για έρωτα η μέρα που σε γνώρισα.
Ήταν ωραία μέρα.
Να ξέρεις εγώ τώρα έκαψα το μαξιλάρι μου γιατί δεν άντεχα να σε ονειρεύομαι άλλο.
Να ξέρεις εγώ τώρα κάπνισα τις σκέψεις μου και φύσηξα τον καπνό σου σε μέρη μακρινά.
Σε μέρη που βασιλεύει η νύχτα και το χιόνι.
Σε μέρη που ακόμα παίζεις την κιθάρα σου και μου αφιερώνεις τις μελωδίες του έρωτά σου.
Σε μέρη που όταν γράφω για σένα γελάω και υπάρχω ξανά.