παράτα το

Πλήρης ανικανότητα να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό που μου λείπει.
Η μορφή του παραμένει παντελώς άγνωστη, αλλά και οικεία.
Αναπολώ τις σκοτεινές μέρες που πέρασαν και σκέφτομαι πως τέτοιες σαν αυτές θα έρθουν πολλές.
Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου κι όμως νιώθω τόσο αδιάφορη.
Θέλω να κολλήσω εδώ. Να μείνω εδώ. Δεκάρα δε δίνω για το μέλλον μου.
Θέλω απλά να κολλήσω εδώ. Στην ηλικία την εδώ.
Με αυτούς τους φόβους, αυτά τα προβλήματα, αυτά τα άγχη.
Θέλω να ζήσω όλα όσα έχω βάλει σε παύση.
Αφήστε με να ζήσω την ηλικία αυτή και μην την παίρνετε έτσι μακριά από εμένα.
Θέλω να σιγουρευτώ πως στο μέλλον θα έχω να λέω.
Πως στο μέλλον θα έχω να θυμάμαι.
Όχι μόνο γκρίνιες και παράπονα. Θα έχω ιστορίες. Πειστήρια πως έζησα.
Ταρακουνάω τη ζωή μου 16 χρόνια τώρα και ακόμα δεν έχω καταφέρει να τη ζαλίσω λίγο.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να κάνω καλύτερα λάθη.
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω την άκρη του λαβυρίνθου που ορθώνεται μπροστά μου.
Πως θα αντιμετωπίσω λοιπόν έναν πιο πολύπλοκο λαβύρινθο, αν δεν έχω ξεμπερδέψει ακόμα μ’ αυτόν εδώ;
Η ζωή μου δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει.
Η ζωή μου δεν είναι έτοιμη να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
Νιώθω ξυπόλητη και κάτω έχει αγκάθια.
Πάνε οι καθαροί ουρανοί. Πάνε και τα αφελή, αθώα όνειρα.
Τώρα φεύγω για άλλα. Φεύγω για τα μεγάλα.
Μα δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό μου το ταξίδι…