δεν έχει τίτλο αυτό εδώ

Η γιαγιά μου, πάντα με συμβούλευε να προσέχω, να μην πληγώνω τους γύρω μου γιατί ,έλεγε, πως δε μπορώ να ξέρω τι φαντάσματα κουβαλά ο καθένας μέσα του. Εγώ τότε ήμουν μικρή και δεν μπορούσα να την κατανοήσω πλήρως . Όχι ότι τώρα κατανοώ τη συμβουλή της απόλυτα. Απλά ξέρω. Ξέρω πως είχε δίκιο. Ξέρω πως καμιά φορά, όταν κάποιος περνάει από μέσα σου, αφού σε περπατήσει, σε μάθει, σε βαριέται. Φεύγοντας λοιπόν αυτός ο κάποιος, αφήνει σκόνη. Πολύ σκόνη και βρωμιά. Και εσύ δε μπορείς να ξεσκονιστείς γιατί είσαι ερειπωμένος και τα ερείπια δεν ξεσκονίζονται μόνα τους. Και όπως όλα τα ερείπια, είσαι και συ στοιχειωμένος από φαντάσματα. Μη με ρωτήσεις πως είμαι τόσο σίγουρη. Το ξέρω γιατί το έχω δει στις ταινίες. Όπου υπάρχει σκόνη, σκοτάδι και τα έπιπλα τρίζουν, υπάρχουν και φαντάσματα. Και ξέρεις, τα φαντάσματα λατρεύουν οτιδήποτε παραμελημένο και απόμερο. Τους αρέσει η μυρωδιά της θλίψης και έχουν μια μανία με την κατάθλιψη. Είναι ύπουλα και σε εξουθενώνουν. Εσύ, έχεις φαντάσματα μέσα σου; Τρίζει εσένα η καρδιά σου;