(call me by your name)

εσύ ήξερες πως όταν διάβαζα ποίηση στη θέα του αλφάβητου υπέφερα. μπορούσες να ξεχωρίσεις πότε πήγαινα αντίθετα στο χρόνο. αν ήμουν παγιδευμένη σε έναν εαυτό που δεν οριοθετήθηκε ποτέ - ή όχι. εσύ μπορούσες να διακρίνεις πότε ήμουν εγώ και πότε όχι. μέσα σε εκείνα τα σκοτεινά συναισθήματα κενότητας, μπορούσες να ξεχωρίσεις την παράλυση από επιλογή. ήσουν ικέτης πρόθυμος να τιμωρηθεί για αμαρτίες άνευ συγχώρεσης. αγάπη φυματική και λουλούδι που μαράθηκε πριν το προδώσω. ήξερες πως να με κάνεις να μη φοβάμαι αυτό το σκοτάδι. πως να με πιάνεις απ' το χέρι και να μου μαθαίνεις το περπάτημα από την αρχή. ήξερα κι εγώ κι είχα τρανά πειστήρια για το πως πάλευαν οι νευρώνες ν' αγαπήσουν. το γνώριζα πως καμιά φορά δεν είχε σημασία η σωστή - ή η λάθος σύνταξη, σχεδόν ποτέ δε σε πείραζε αν έγραφα τις λέξεις ανάποδα - ή όχι. εσύ είχες το μονοπώλιο στον έρωτα κι αυτό ήταν ένα συμπέρασμα οριστικό και αμετάκλητο. το έβλεπα όταν μου ακούμπαγες τον καφέ στο τραπέζι, πως οι πόρτες που ανοίγουμε καμιά φορά κλείνουν χωρίς κανέναν μέσα. επειδή με έδενες και μετά με έλυνες και μετά με έδενες ξανά, έμαθα πως να αποκρυπτογραφώ τις κινήσεις, πως να μετρώ τις ανάσες, πως να καταλαβαίνω τις παύσεις χωρίς να χρειάζεται κάθε φορά να μου κόβεται το αίμα. έμαθα πως στην τυραννία, το πάνω χέρι δεν το έχει αυτός που τυραννά, αλλά αυτός που τυραννιέται. κι εγώ τώρα πια αυτό το πάθος, ξέρω πως να το ληστεύω.