My heart’s rusted

ήταν ατελείωτες οι ώρες που απέφευγα να κάνω, ό, τι με βασάνιζε διαρκώς. τώρα που κοιτάζω προς τα πίσω, συνειδητοποιώ πως θα είχα αποφύγει έναν πόλεμο αν είχα αποφασίσει να ακολουθήσω πιστά το ρολόι του τοίχου μου. πως ίσως αυτή τη στιγμή δε θα έβλεπα κύματα να παλεύουν με κύματα. θα είχα στο βλέμμα μου την άνεση του νικητή και της ξεκούρασης. κι όχι αυτά τα βλέφαρα που δεν ξέρουν ποιον να κοιτάξουν και με ποιον τρόπο να τον δουν. ο τοίχος θα σταματούσε να κιτρινίζει και ο φίκος στο μπαλκόνι θα μάθαινε να ζει αρμονικά χωρίς να πίνει νερό. αν είχα μάθει να μετράω καλύτερα την ώρα, δε θα καθυστερούσα στα ραντεβού μου με τη φθορά του χρόνου. θα σταματούσα να είμαι επιεικής στην επανάληψη του ανορθόδοξου κι έτσι θα μπορούσα να μετατρέψω όλα μου τα λάθη σε κυβάκια ζάχαρης. μαζεύω μια μια τις ευχές από το πάτωμα και τις στοιβάζω στο μέρος του τοίχου που προορίζεται για το γραφείο. κάποτε θα το αγοράσω κι αυτό και θα φροντίσω να είναι γερό για να αντέχει και τα καλά και τις αναποδιές. για να λέω μετά πως εφόσον έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ, πρέπει να αρκεστώ με αυτά που με τροφοδοτεί το μυαλό μου. κι εκείνο είναι ρυθμισμένο να αποφεύγει να κάνει, ό, τι με βασανίζει διαρκώς. αν δεν ίσχυε αυτό, ίσως αυτή τη στιγμή δε θα έβλεπα κύματα να παλεύουν με κύματα.
-β.τ