Υπάρχουν στιγμές που κυριολεκτικά με χάνω. Αργώ τόσο πολύ να με βρω μετά. Απλά χάνομαι και στη θέση μου μπαίνει κάποιος άλλος. Θα ήθελα να γίνω πιο κατανοητή, αλλά αδυνατώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό το κενό μεταξύ του εαυτού μου και εμένα. Ένα κενό που απλά υπάρχει εκεί. Που όταν με εξουσιάζει κάνω σκέψεις παράλογες και φέρνω στο νου μου αναμνήσεις σκοτεινές και απόμερες. Και όταν τελικά επιστρέφω καταριέμαι τις ώρες αυτές που υπερισχύει το συναίσθημα. Δίνω παραστάσεις και εξακολουθώ να απουσιάζω από μέσα μου. Μερικές φορές μπερδεύω ακόμα και τους εαυτούς μου. Δεν ξέρω ποιος απ’ τους δύο θέλω τελικά να είμαι. Ποιος απ’ τους δύο είναι εκεί επειδή πρέπει να είναι και ποιος επειδή εγκλωβίστηκε. Και μετά ξανά από την αρχή. Μια ιστορία που καιρό τώρα δε λέει να σταθεροποιηθεί. Και μάλιστα πάει τόσος καιρός, που υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ενδώσω.. όμως δε γίνεται. Γιατί έχω βγάλει ρίζες και δε μπορώ να αγγίξω τίποτα πέραν του ψεύτικου ουρανού που έχω δημιουργήσει. Και δε μπορώ να κάνω ευχές, παρά μόνο όταν ένα αστέρι μου, νεκρό πέφτει κάτω και κάνοντας κρότο, ρημάζει το έδαφος. Το μόνο που με απασχολεί τώρα είναι πως πρέπει να αρχίσω ξανά να προσποιούμαι. Με αρρωσταίνει όμως αυτή η κατάσταση. Δε μπορώ να απαλλαγώ απ’ τα δεσμά της. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να με καθησυχάσω είναι να κόψω τα όνειρά μου. Να τα κόψω τελείως. Και κάθε βράδυ να δίνω τον χειρότερό μου εαυτό!