Είναι που βιάστηκα πιο πολύ απ’ όσο έπρεπε. Είναι που σπατάλησα το χαμό μου γρήγορα και τώρα έχω μείνει μ’ ένα μόνο αναφιλητό. Είναι που δε σε δέχτηκα γι’ αυτό που πραγματικά ήσουν. Που σε έφτιαξα στο μυαλό μου όπως εγώ ήθελα. Που μουτζούρωσα την εικόνα σου και νοιάστηκα μόνο για τη δική μου. Που χρησιμοποίησα όλο μου το μελάνι. Ακόμα και το δικό σου. Έτσι άσκοπα. Αν με ρωτούσες τώρα γιατί φερόμουν έτσι, απλούστατα θα σου απαντούσα πως ήμουν τυφλή. Πως είχα στήσει ένα παραμύθι και ζούσα μόνη μου μέσα του. Όμως δεν είχα προβλέψει το δράκο μου. Και όταν ήρθε έφαγα τα μούτρα μου. Έπεσα από το άστρο μου, βγήκα απ’ την αγκαλιά σου. Και αν στη συνέχεια με ρωτούσες τώρα τι; Δε θα σου απαντούσα. Γιατί τώρα τίποτα. Τώρα μόνο εγώ και τα στραβά μου. Τώρα μόνο εγώ και η μισή μου αλήθεια. Είναι καλά. Τουλάχιστον δε χρειάζεται να σκέφτομαι και πολύ. Δε χρειάζεται να ανησυχήσω. Φοβάμαι μόνο για μένα. Είναι καλά, αλήθεια. Τα κουτσοπορεύω. Κι ας έχω μείνει μόνη, στον πύργο μου. Σε ότι απέμεινε από αυτόν δηλαδή. Κι ας έχω μείνει με το όνειρο και μ’ αυτό το επίμονο και ασυναγώνιστο παράπονο. Τουλάχιστον ξέρω την αλήθεια, έστω και μισή. Ξέρω πως νοιαζόσουν. Ξέρω πως δεν ήθελες να γίνει ακριβώς έτσι. Ξέρω πως με έψαξες και πως υπάρχεις ακόμα εκεί για μένα..Είμαι καλά! Αλλά ξέρεις τι λένε ε;
Φοβού τη μισή αλήθεια. Μπορεί να κρατάς τη λανθασμένη μισή...