Έτσι παρορμητικά και βίαια.
Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου.
Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ.
Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό.
Εγώ όμως ασάλευτη.
Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα.
Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας.
Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος.
Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά.
Μ’ αρέσει που με ξέρεις πιο καλά, απ’ ότι ξέρω εγώ τον εαυτό μου.
Σε όλα καλύτερος.
Στην υπομονή. Στην κατανόηση. Στη ζωή γενικότερα.
Και εγώ κάθε μέρα να θέλω όλο και πιο πολλά.
Εσύ να δίνεις, αλλά εγώ να μη μπορώ να σε διαβάσω.
Να με διαβεβαιώνεις πως τίποτα απ’ όλα αυτά που μου καρφώνονται στο μυαλό δεν ισχύουν.
Και να βλέπω την ειλικρίνεια στα μάτια σου.
Να νιώθω τρισευτυχισμένη και όλα να γκρεμίζονται στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κυρίως εγώ φταίω.
Να προσπαθώ και να μην προσπαθώ.
Να είναι όλα αυθόρμητα.
Με καταλαβαίνεις.
Σε θέλω.
Σε νιώθω να εισχωρείς όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Με τρομάζεις.
Δεν μπορώ να σε αποχωριστώ.
Θέλω?
Δεν αξίζει, λέω μέσα μου, να περνάω τον καιρό μου μαζί σου.
Κι όμως δεν το πιστεύω.
Σου έχω πει οχτώ χιλιάδες φορές.
Εγώ χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Δεν υφίσταμαι.
Και εσύ μου γκρινιάζεις και μου λες πως σίγουρα θα σε βαρεθώ.
Η εγκατάλειψη όμως αργεί να έρθει.
Και εύχομαι να χεις ήδη αρχίσει να αναθεωρείς.
Σου λέω πως σ’ αγαπάω.
Δεν τ’ ακούς. Ή κάνεις πως δεν τ’ ακούς.
Να που βρήκα και εγώ κάτι που τρομάζει εσένα.
Στη ζωή μου, στη ζωή σου.
Τίποτα πια δε θα’ ναι το ίδιο.
Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου.
Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ.
Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό.
Εγώ όμως ασάλευτη.
Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα.
Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας.
Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος.
Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά.
Μ’ αρέσει που με ξέρεις πιο καλά, απ’ ότι ξέρω εγώ τον εαυτό μου.
Σε όλα καλύτερος.
Στην υπομονή. Στην κατανόηση. Στη ζωή γενικότερα.
Και εγώ κάθε μέρα να θέλω όλο και πιο πολλά.
Εσύ να δίνεις, αλλά εγώ να μη μπορώ να σε διαβάσω.
Να με διαβεβαιώνεις πως τίποτα απ’ όλα αυτά που μου καρφώνονται στο μυαλό δεν ισχύουν.
Και να βλέπω την ειλικρίνεια στα μάτια σου.
Να νιώθω τρισευτυχισμένη και όλα να γκρεμίζονται στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κυρίως εγώ φταίω.
Να προσπαθώ και να μην προσπαθώ.
Να είναι όλα αυθόρμητα.
Με καταλαβαίνεις.
Σε θέλω.
Σε νιώθω να εισχωρείς όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Με τρομάζεις.
Δεν μπορώ να σε αποχωριστώ.
Θέλω?
Δεν αξίζει, λέω μέσα μου, να περνάω τον καιρό μου μαζί σου.
Κι όμως δεν το πιστεύω.
Σου έχω πει οχτώ χιλιάδες φορές.
Εγώ χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Δεν υφίσταμαι.
Και εσύ μου γκρινιάζεις και μου λες πως σίγουρα θα σε βαρεθώ.
Η εγκατάλειψη όμως αργεί να έρθει.
Και εύχομαι να χεις ήδη αρχίσει να αναθεωρείς.
Σου λέω πως σ’ αγαπάω.
Δεν τ’ ακούς. Ή κάνεις πως δεν τ’ ακούς.
Να που βρήκα και εγώ κάτι που τρομάζει εσένα.
Στη ζωή μου, στη ζωή σου.
Τίποτα πια δε θα’ ναι το ίδιο.
1 σχολίασαν:
at: 9 Οκτωβρίου 2010 στις 12:17 π.μ. είπε...
αχχχχ και εγω τα ίδια του λέω που να πάρει!!!
Δημοσίευση σχολίου