οι συλλαβές

οι τύψεις που νιώθεις όταν πιάνεις το γατί από το σβέρκο για να το μαλώσεις, είναι ίδιες με αυτές που σου χτυπάνε την πόρτα στις 3 τα ξημερώματα, όταν προσπαθείς να ανακτηθείς μετά από ακόμα μια σχεδόν καθιερωμένη ζαλάδα. τα εύσημα αποδίδονται ξανά στην πραγματικότητα, σε αυτό το αλλόκοτο οικόπεδο πολέμου, που εκ πρώτης όψεως θυμίζει ναρκοπέδιο.αναρωτιέμαι πότε θα μάθω να κάνω σωστή χρήση των σημείων στίξης. αν θα γνωρίζω ποτέ στην εντέλεια που πρέπει να μπει το κάθε κόμμα και η κάθε άνω τελεία που περισσεύει. αν θα χρησιμοποιήσω ποτέ στη ζωή μου αυτά τα καταραμένα αποσιωπητικά, που μου κάθονται στο λαιμό κάθε φορά και με βαραίνουν. αν το γατί θα μάθει επιτέλους να συμπεριφέρεται και έτσι θ' αρχίσω κι εγώ να μπορώ να αφήνω τον καφέ μου άφοβα στο τραπεζάκι και να στρίβω τσιγάρο όποτε θέλω, χωρίς αυτό να τεντώνει τα αυτιά του και να επιτίθεται στα δάχτυλα μου. αν τα δάχτυλα αυτά θα μάθουν επιτέλους πως για να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα να τον αγαπάς. και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να είσαι διατεθειμένος να εισβάλλεις σε κάθε χώρο που φαινομενικά μοιάζει με ναρκοπέδιο. επειδή οι μέρες περνούν και μένεις να χαζεύεις τα ρούχα που έχεις απλώσει στην απλώστρα και πολύ πιθανόν κι εκείνα να αναρωτιούνται πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος. επειδή μερικές φορές δεν έχω άλλη υπομονή, ούτε άλλες παρομοιώσεις, ούτε άλλα σημεία στίξης. επειδή έχω απείθαρχα δάχτυλα που δε με υπακούν όταν κάτι θέλω να αγγίξω. και επειδή αυτή η παραδοχή εμπεριέχει όλες τις νάρκες του κόσμου.
-β.τ

https://www.youtube.com/watch?v=CiVDzTT4CbE&list=FLrrYexcA648-fBltUGuY9hg&index=15