Ξεχασμένα ρήματα, που σαπίζουν μέσα σε φτηνές εγωπάθειες
Ένας γκρεμός η μιζέρια σου και τα νύχια σου μαχαίρια ακονισμένα
Φτύνω την αγάπη σου και γρατζουνάω τους τοίχους σου όταν λείπεις
Ρημάζω τη σάρκα μου με δόντια που σκίζουν κόκαλα
Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη με μάτια που γυαλίζουν
Αφήνομαι και ξεχύνομαι στο ρυθμό που μου επιβάλεις να κουνάω το κορμί μου
Σου χορεύω αισθησιακά, καθώς σου αποκαλύπτω τα μέρη που με απαρτίζουν
Ύστερα σκαλίζω στιχάκια πάνω σε ταράτσες, για τη ζωή που γλιστράει από μέσα μου
Παρακαλάω τα χέρια μου να σταματήσουν να αγκαλιάζουν ψέματα
Φιλάω τα λάθη μου κι ύστερα τρέχω όσο πιο μακριά από αυτά γίνεται
Κομμάτια σε κάνει αυτό το κενό, σε αρπάζει από κάθε άκρο και σε σκίζει με λύσσα
Κανένας ωκεανός γαλήνης, μέσα σ' αυτή την οδύνη
Μόνο κάτι απομεινάρια ανθρωπιάς που επιτέλους ξεψυχάνε
Εύχομαι να μην υπήρξες ποτέ, ποτέ να μη διέσχιζα τούτο τον παράδεισο
Εύχομαι να καρφώνονται πίσω μου φεύγοντας, όλα τα άδικα
Τα στραβά και τ' άσχημα αυτού του κόσμου
Κουράστηκα να προσπαθώ να σε καλουπώσω μέσα σε όμορφα νοήματα
Με πνίγουν κύματα τεράστια και μένω συνέχεια χωρίς επαρκή αναπνοή
Τώρα θέλω να γίνω ήλιος, σώμα φωτεινό και αδιαπέραστο
Ευκίνητη συνειδησιακά, και άτρωτη στο πέρασμα του χρόνου
Τώρα θέλω να γίνω θάλασσα, αγέραστη και θεοσκότεινη
Εύπλαστη συναισθηματικά, χωρίς όρια και τέλμα
Τώρα θέλω να γίνω ανάσα, ζωτικής σημασίας λειτουργία και γαλήνη
Τώρα θέλω να γίνω πίνακας ζωγραφικής.
Θέλω να γίνω έρωτας και ποίηση.
-β.τ
Ένας γκρεμός η μιζέρια σου και τα νύχια σου μαχαίρια ακονισμένα
Φτύνω την αγάπη σου και γρατζουνάω τους τοίχους σου όταν λείπεις
Ρημάζω τη σάρκα μου με δόντια που σκίζουν κόκαλα
Κοιτάω το είδωλό μου στον καθρέφτη με μάτια που γυαλίζουν
Αφήνομαι και ξεχύνομαι στο ρυθμό που μου επιβάλεις να κουνάω το κορμί μου
Σου χορεύω αισθησιακά, καθώς σου αποκαλύπτω τα μέρη που με απαρτίζουν
Ύστερα σκαλίζω στιχάκια πάνω σε ταράτσες, για τη ζωή που γλιστράει από μέσα μου
Παρακαλάω τα χέρια μου να σταματήσουν να αγκαλιάζουν ψέματα
Φιλάω τα λάθη μου κι ύστερα τρέχω όσο πιο μακριά από αυτά γίνεται
Κομμάτια σε κάνει αυτό το κενό, σε αρπάζει από κάθε άκρο και σε σκίζει με λύσσα
Κανένας ωκεανός γαλήνης, μέσα σ' αυτή την οδύνη
Μόνο κάτι απομεινάρια ανθρωπιάς που επιτέλους ξεψυχάνε
Εύχομαι να μην υπήρξες ποτέ, ποτέ να μη διέσχιζα τούτο τον παράδεισο
Εύχομαι να καρφώνονται πίσω μου φεύγοντας, όλα τα άδικα
Τα στραβά και τ' άσχημα αυτού του κόσμου
Κουράστηκα να προσπαθώ να σε καλουπώσω μέσα σε όμορφα νοήματα
Με πνίγουν κύματα τεράστια και μένω συνέχεια χωρίς επαρκή αναπνοή
Τώρα θέλω να γίνω ήλιος, σώμα φωτεινό και αδιαπέραστο
Ευκίνητη συνειδησιακά, και άτρωτη στο πέρασμα του χρόνου
Τώρα θέλω να γίνω θάλασσα, αγέραστη και θεοσκότεινη
Εύπλαστη συναισθηματικά, χωρίς όρια και τέλμα
Τώρα θέλω να γίνω ανάσα, ζωτικής σημασίας λειτουργία και γαλήνη
Τώρα θέλω να γίνω πίνακας ζωγραφικής.
Θέλω να γίνω έρωτας και ποίηση.
-β.τ
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου