ημέρα 203

ατονία και υποτονικότητα

χαραμίζω και χαραμίζομαι σε έναν ηλίθιο και άσκοπο αγώνα

αποξενώνεσαι και τραβιέσαι όσο πιο πολύ γίνεται γιατί δεν είσαι καλά

αισθάνομαι άβολα μέσα στο ίδιο μου μυαλό και σώμα

με μεγαλώνω καιρό τώρα μόνη μου, γι' αυτό σου λέω πάψε να με πατρονάρεις

η καταστροφική μου φύση με διατάζει να λατρεύω την ασχήμια αυτού του κόσμου

να την ενστερνίζομαι και να προσπαθώ με κάθε τρόπο να την κάνω δικιά μου

να την φέρω πιο κοντά, πιο εδώ, πιο δίπλα μου

στραβώνω όταν συνειδητοποιώ πως δε μπορώ να σώσω κανέναν

κάτι σπάει συνεχώς μέσα μου και μέρα με τη μέρα αδειάζω

αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η στιγμή που δε θα έχει μείνει τίποτα πια μέσα μου

αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα μου πάρει να ξαναδείξω εμπιστοσύνη σε κάποιον

αισθάνομαι οργή επειδή στερούμαι δύο ή τρία πράγματα που έχω πραγματικά ανάγκη

στο διάολο όλα τα υπόλοιπα

"Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.

Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.

Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.

Όσο για μένα, δεν θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.

Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα."