Ζητά ελάχιστα, την λένε νύχτα και μου μοιάζει μάγισσα

Δεν είμαι αρκετή. Το μίσος μου τρέφεται, αναζητά διέξοδο, αλλά βρίσκει τοίχο. Δεν τους φτάνω. Τρέχει με την ταχύτητα του φωτός και ανακλάται πάντα στο λάθος καθρέφτη. Έπεσα και χτύπησα και πια δεν τους κάνω. Στροφή 180 μοιρών, το μίσος μου, εκσφενδονίζεται πάνω μου και εγώ αντιδρώ ανάλογα. Μαζεύω αίματα ή προκαλώ αιμορραγίες, γιατί πια δεν τους κάνω. Αιώνιος εχθρός το μίσος μου, σιωπηρός συνωμότης της κατάστασής μου. Παραλύω τις αισθήσεις μου και αφήνομαι πάντα στα λάθος χέρια. Απομακρύνω εσένα που νοιάζεσαι, σε διώχνω μακριά κι ας φωνάζουν οι πόροι μου για βοήθεια. Υποκατάστατα ευτυχίας κλεισμένα σε μπουκαλάκια. Πετάει χαρταετούς το μίσος μου, κόβοντας στο διάβα του κεφάλια. Έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό το έχουμε ξαναζήσει. Δεν κόβει ποτέ ταχύτητα το μίσος μου.

υγ. Δεν ξέρω γιατί σ’ αγαπάω. Μάλλον γιατί μόνο εσύ μπορείς να τραγουδάς με το κλειστό το στόμα του ονείρου μου..

*εμπνευσμένο απ’ τον πιλότο