ξέρω δεν είσαι ότι δείχνεις

Ένας αιώνας μέσα σε ένα κελί χωρίς πόρτες. Παντού κάγκελα.
Στάζει το πάτωμα και το ταβάνι έχει σκόνη.
Ένα σκοινί κρέμεται και ο αέρας το χορεύει εριστικά.
Το κρεβάτι σου άδειο. Το κρεβάτι σου πάντα άδειο.
Τελευταία είσαι συνέχεια κουρασμένος.
Στερείσαι ύπνο, αρνούμενος να κλείσεις τα μάτια σου.
Κατά κάποιο τρόπο δεν θέλεις να αποχωριστείς την κατάντια που σε περιτριγυρίζει.
Η ιδέα να απεγκλωβιστείς μόνος σου απ’ το κελί σου, σου φαίνεται παράλογη.
Το θαύμα όμως που περιμένεις δεν έρχεται.
Παρόλα αυτά εσύ όλο και πιο πολύ ελπίζεις.
Το γράμμα απ’ το θεό έχει σκαλώσει στο ταχυδρομείο. Το ίδιο και η πίστη σου.
Δοκιμάζεται η αντοχή σου και εσύ θέλεις να τα παρατήσεις όλα.
Τα μάτια σου καρφώνονται στο κενό. Απειλές στάζουν απ’ τα αυτιά σου.
Τύψεις σε πλημμυρίζουν και είναι τότε που το είναι σου πάει περίπατο.
Προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου, αλλά η αταξία φαίνεται να έχει το πάνω χέρι.
Ψέματα. Παντού τα ψέματα σου. Μάταιη μετά η απομυθοποίηση.
Οργανώνεις παραστάσεις κα έχοντας για κοινό τον εαυτό σου δίνεις ρεσιτάλ. Κάθε μέρα.
Βόμβες σκάνε μέσα σου και εσένα απλά σε πιάνει φαγούρα.
Ξύνεις το δέρμα σου μέχρι να το ματώσεις και να ανακουφιστείς.
Την επόμενη μέρα θα είναι όπως ήταν και χθες, έτσι κι αλλιώς.
Σκορπίζεσαι μάταια και μετά τρέχεις να μαζέψεις τα κομμάτια σου.
Είναι μέχρι να σε αναγκάσουν να κάνεις αυτό το κάτι που καιρό τώρα στη σκέψη του αφρίζεις και μαδάς.
Η ιδέα αυτή σου τρώει τα σωθικά και σε αφήνει δεμένο, λειψό.
Θυμήσου, όταν έρθουν να σε πάρουν να δείχνεις απλός και λιγομίλητος.
Δε θέλουν πολλά αυτοί από σένα. Είναι πανούργοι και θα σε λυγίσουν άμα δεν προσέχεις.
Πάντως εγώ σε νιώθω. Εγώ σε καταλαβαίνω και το ξέρω.
Μόνο χάραξε στο κούτελό σου ένα «προσεχώς κατεδάφιση» και θα δεις, σε κανέναν δε θα φανεί παράξενο το γεγονός πως έπεσες και έφαγες τα μούτρα σου…