των θαυμάτων

Μπλέκω τα νοήματα. Ένα βήμα μπροστά, δέκα πίσω. Ανόητη ζωή και συνεχίζω. Κουρνιάζω σε όποια αγκαλιά βρεθεί μπροστά μου. Μετά πέφτω άτσαλα και χτυπάω. Αδειάζει ο λαιμός μου και ένα τρυπάνι παίρνει ανάσες στο μυαλό μου. Χάνω. Με βλέπω να χάνω.
Τα όνειρά μου κάνουν κρότο απόψε.
Υπάρχω χωρίς ζωή. Υπάρχω χωρίς αναπνοές. Χορεύω την ανυπαρξία μου και την μαθαίνω καινούργια κομμάτια. Κάθε μέρα. Αλλά μη με πιστεύεις. Υπερβάλλω στο μέγιστο βαθμό. Έτσι δεν έλεγες? Υπερβολές. Πάντα αυτός ήσουν. Η αλυσίδα μου εσύ, η άγκυρά σου εγώ. Μόνο που το δεύτερο, άμα θέλεις ελέγχεται.
Ανέμελες σκέψεις τρυπάνε το μυαλό μου και μου υπενθυμίζουν πόσο άδεια κατάφερα να γίνω. Άδειασα άτσαλα τα πάντα από μέσα μου.
Ξερίζωσα τη σάρκα μου στη προσπάθειά μου να αλλάξω και τώρα έχουν μείνει μόνο οστά και αίμα. Ταράζεσαι ε; Φαντάσου να ζούσες και μέσα μου.
Εγώ πάλι εδώ. Για ακόμη μια φορά εδώ. Φαντάζομαι πως βρίσκομαι σε μέρη παραθαλάσσια με ένα παγωτό στο χέρι, έχοντας θέα εσένα.
Όχι μη στεναχωριέσαι. Δε πρόκειται για εσένα. Δε πάει για εσένα. Εγώ δε σου πάω. Το κατάλαβες και μόνος σου άλλωστε.
Σε κούρασα πάλι/

Μη φοβάσαι, δεν ανησυχώ. Αλλά τι θα κάνω όταν έρθουν τα δύσκολα?