άσχημα τη ζεις

Ο μεγάλος δείκτης δείχνει 12. Ο μικρός 6.
Δε φυσάει σήμερα. Για ένα περίεργο λόγο δε φυσάει.
Κίνηση. Υπάρχει κίνηση. Την αισθάνομαι.
Όπως αισθάνομαι το απότομο φρενάρισμα στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κάτι σκίζει τον αέρα. Κάτι πέφτει με δύναμη στο τζάμι.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Σπάει το τζάμι. Ο αυτόχειρας κείτεται αναίσθητος στον δρόμο πάνω στα σπασμένα γυαλιά.
Ένα δευτερόλεπτο, δύο δευτερόλεπτα, τρία, τέσσερα….
Θυμήσου να παίρνεις ανάσες.
Εγώ το ζω αυτό; Δε μπορεί.
Ο χρόνος. Ο χρόνος σταμάτησε. Αυτό είναι.
-Ένα ασθενοφόρο ρε παιδιά! Τι κάθεστε και κοιτιέστε;
-Την αστυνομία, ας πάρει κάποιος την αστυνομία!
-Όχι τους μπάτσους ρε παιδία. Όχι τους μπάτσους. Καλύτερα να είχα πεθάνει. Όχι τους μπάτσους.
-Και εσείς τι κάθεστε εδώ; Δεν είναι θέαμα ρε! Διαλυθείτε!
-Υπάρχουν κι άλλοι τραυματίες ρε παιδία! Υπάρχουν κι άλλοι! Ελάτε κι από δω!
-Στο λαιμό του πήρε τόσους ανθρώπους. Αλλού έπρεπε να πάει.
Το χάος μας καταπίνει.
Εισπνέω αίμα. Αυτό είναι. Εισπνέω αίμα.
-Ποιος είναι για κατάθεση; Συνεργαστείτε λίγο ρε παιδιά. Να τελειώνουμε.
Αποχωρώ. Βουβή, κενή, απλησίαστη, κοκαλωμένη.
Κάποιος πέφτει από ψηλά και αυτοκτονεί.
Και εσείς προτείνετε εναλλακτικούς τρόπους και βιάζεστε να «τελειώσετε».
Κάποιος δεν αντέχει τη ζωή του. Κάποιος αποφασίζει να βάλει ένα τέλος.
Απερίσκεπτα ή όχι κάποιος πηδάει στο κενό αποζητώντας την λύτρωση.
Κάποιος πηδάει στο κενό. Τρέμω. Κι όμως κάποιος το κάνει.
Και είσαι εσύ στο κενό. Είσαι εσύ εκεί. Μέσα σε όλους και μέσα σε κανέναν.
Είσαι εσύ ο μπάτσος και είσαι εσύ ο περαστικός.
Είσαι εσύ ο νοσοκόμος και είσαι εσύ το πρεζάκι που παρακολουθεί από το πεζοδρόμιο.
Είσαι όλοι και κανένας ταυτόχρονα.
Ειδικά προς το τέλος, κατά την αποχώρηση σου, νιώθεις πιο κενός από ποτέ…
Πιο μόνος από ποτέ.
Πιο κανένας από ποτέ.