Ο χρόνος βουίζει. Και εγώ τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και πιο συχνά κάποιον να ψιθυρίζει το όνομά μου. Οι γύρω μου νομίζουν ότι τους κάνω πλάκα. Και συνεχίζουν το αστείο. Έχω κουραστεί να αλλάζω τις διαθέσεις μου απέναντι σου. Αν έρθεις τώρα και με ρωτήσεις τι νιώθω για ‘σένα, θα σου πω πως σ’ αγαπάω πολύ και πως θέλω να είσαι τόσο ευτυχισμένος, όσο δεν ήσουν ποτέ μαζί μου. Αν ερχόσουν χθες και με ρωτούσες το ίδιο πράγμα, θα σου απαντούσα αδιάφορα πως δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου και πως δεν με ενδιαφέρεις πια.
Νιώθω να χάνομαι τον τελευταίο καιρό. Από όλους κι από όλα.
Διάφοροι μιλάνε για εμάς, χωρίς να ξέρουν. Με συμβουλεύουν πώς να αντιδράσω σωστά και μου λένε να σε μισήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Αλλά πες μου, αυτοί ξέρουν τίποτα για μας, από εμάς;
Σου λένε πως είμαι καλά και εσύ γαμώτο το πιστεύεις. Δε μιλάς. Μάτια ανοιχτά. Καρφωμένα παντού, εκτός από πάνω μου. Το κεφάλι μου γυρίζει και αναπολώ τις παλιές μας στιγμές -στάζουν αλάτια απ’ τα μάτια μου - δεν είναι και λίγες. Εσύ φαίνεται να θυμάσαι πιο πολλά, απ’ ότι εγώ. Και πες μου τώρα, αυτά πώς να τα ξεχάσω;
Λέω ένα ‘δεν πειράζει’. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως όλα γίνονται για κάποιον γαμημένο λόγο. Είναι τόσο πολλά αυτά που θέλω να σου πω. Το κενό που έχω μέσα μου, πες μου, πότε θα καλυφθεί; Πότε θα πάψω να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τη σκέψη μου κολλημένη σε ‘σένα;
Θέλω να υπάρχω. Παντού και πουθενά. Περιμένω πράγματα από ‘σένα. Όλα η τίποτα. Και περιμένω πράγματα κι από εκείνη. Να σου δώσει, πες της, όσα δε σου ‘δωσα. Όσα δεν πρόλαβα να σου δώσω. Να σου δώσει αυτά που χρειάζονται για να είσαι εσύ χαρούμενος. Και άσε με εμένα…
Νιώθω να χάνομαι τον τελευταίο καιρό. Από όλους κι από όλα.
Διάφοροι μιλάνε για εμάς, χωρίς να ξέρουν. Με συμβουλεύουν πώς να αντιδράσω σωστά και μου λένε να σε μισήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Αλλά πες μου, αυτοί ξέρουν τίποτα για μας, από εμάς;
Σου λένε πως είμαι καλά και εσύ γαμώτο το πιστεύεις. Δε μιλάς. Μάτια ανοιχτά. Καρφωμένα παντού, εκτός από πάνω μου. Το κεφάλι μου γυρίζει και αναπολώ τις παλιές μας στιγμές -στάζουν αλάτια απ’ τα μάτια μου - δεν είναι και λίγες. Εσύ φαίνεται να θυμάσαι πιο πολλά, απ’ ότι εγώ. Και πες μου τώρα, αυτά πώς να τα ξεχάσω;
Λέω ένα ‘δεν πειράζει’. Και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου, πως όλα γίνονται για κάποιον γαμημένο λόγο. Είναι τόσο πολλά αυτά που θέλω να σου πω. Το κενό που έχω μέσα μου, πες μου, πότε θα καλυφθεί; Πότε θα πάψω να κοιμάμαι και να ξυπνάω με τη σκέψη μου κολλημένη σε ‘σένα;
Θέλω να υπάρχω. Παντού και πουθενά. Περιμένω πράγματα από ‘σένα. Όλα η τίποτα. Και περιμένω πράγματα κι από εκείνη. Να σου δώσει, πες της, όσα δε σου ‘δωσα. Όσα δεν πρόλαβα να σου δώσω. Να σου δώσει αυτά που χρειάζονται για να είσαι εσύ χαρούμενος. Και άσε με εμένα…
0 σχολίασαν:
Δημοσίευση σχολίου