Είναι επικίνδυνη- Όταν ο θεός χαλάει τον κόσμο, χαλάζια και κατακλυσμός, βγαίνει ξεκάλτσωτη στους δρόμους, σφυρίζει τους άντρες, πετάει πέτρες στα περιπολικά, την αράζει πάνω σα σκίουρος στα δέντρα κι ανάβει τσιγάρο από τις αστραπές.

Τελευταία φορά επεσυμάνθη κατά την ίδιαν ημερομηνίαν, χρονολογίαν και ώραν εις τρία διαφορετικά μέρη- κατά εξακριβωμένας πληροφορίας η ανατίναξις γέφυρας στο Μανχάταν, η προμήθευσις όπλων σε αναρχοκομμουνιστικά κινήματα καθώς και η φυγάδευσις κρατικών, άκρως απόρρητων πληροφοριών οφείλονται σ’ αυτό το ίδιο άτομο.

Φέρεται φέρουσα μαύρο ή κόκκινο στρατιωτικό πουλόβερ, παιδικά μαργαριταρένια χτενάκια στα μαλλιά με τα χέρια στις τσέπες δανεικού πανωφορίου.

Γεννηθείσα: Άγνωστον

Γένος: Άγνωστον

Επάγγελμα: Άγνωστον

Κατοικία: Άγνωστος

Επάγγελμα: Άγνωστον

Θρήσκευμα: Άθεος

Χρώμα Οφθαλμών: Άγνωστον

Όνομα: Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ

ΔΑΡΕΙΟΣ ΔΑΡΕΙΟΣ. Προς όλα τα περιπολικά.

Προσοχή, οπλοφορεί. Επικίνδυνη. Οπλοφορεί. Επικίνδυνη.

Την λένε Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ.

Κι είναι όμορφη όμορφη όμορφη όμορφη Θε μου…

Κατερίνα Γώγου

Θυμάμαι τα βράδια που μερικές φορές, αφού με άφηνε να ενωθώ μαζί της και να εισβάλλω μέσα της, όταν τελειώναμε και έβρισκε την αναπνοή της, με έσφιγγε με τα πόδια της τραβώντας με πάλι πάνω της. Ύστερα με τρεμάμενη και παρακλητική φωνή μου έλεγε "Μείνε".

Και έμενα. Έμενα μέσα της, έμενα δίπλα της, έμενα γύρω της, έμενα παντού.

Κι όταν τελικά ένα απ' τα τελευταία βράδια άκουσα αυτό το "Φύγε", κατάλαβα πως είχε έρθει η δική μου σειρά να τη σφίξω και να τη δέσω πάνω μου όσο πιο καλά μπορώ. Να την ασφαλίσω και να της πω αυτό το "Θα φύγω μόνο όταν μου το πουν τα μάτια σου".

Απ'το ποίημα του Αζίζ Νεσίν - Σώπα μη μιλάς ( Απαγγέλει η Μαριέτα Ριάλδη )

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε
κι επιτέλους, αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
και μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου 'λεγε:
"κοίτα μην πείς τίποτα και σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάστηξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει μου λέγανε, θα βρείς το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν
ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που του έλεγε "Σώπα".

Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα,
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!....