Θέλω να στείλω ένα καρτ ποστάλ,
αλλά δε βγαίνει λέξη.
Ό, τι έκανα, το έκανα
μέσω της πίστης και της βεβαιότητας
ό, τι αυτό ήταν το καλύτερο δυνατό.
Ξέρω πως δε χρειάζονται δικαιολογίες
και χαζά νοήματα για το πως γλίστραγε
απ' τα χέρια μας η ζήση.
Θέλω μόνο να πω,
πως είναι καθηλωτική η λύτρωση
που επέρχεται υπό την υπακοή του ενστίκτου.
Και πως η μοναξιά έχει παραπάνω
όψεις από αυτές του νομίσματος.
Θέλω να γράψω,
αλλά καταβάθος δεν ξέρω για τι.
Ίσως επειδή μεγαλώνω
κι έχουν αρχίσει να πονάνε οι αρθρώσεις μου.
Ίσως επειδή είναι επικίνδυνη η φυγή,
που έρχεται ξαφνικά και σου τραβάει
τη γη κάτω απ' τα πόδια.
Ίσως επειδή από αυτή τη μεριά του πλανήτη,
ο κόσμος καταστρέφεται μ' έναν τελείως
διαφορετικό κι αλλόκοτο τρόπο.
Παρόλα αυτά ξημερώνει Παρασκευή και
κάπως προσπαθώ να με επαναφέρω.
Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως
χρειάζεται να μ' επινοήσω απ' την αρχή.
Θέλω να γράψω, αλλά δε βγαίνει λέξη.
Είμαι βαθιά μπλεγμένη κι αυτό το φταίξιμο
δε μπορώ να το ρίξω στις αρθρώσεις μου.

-β.τ

μπύρες και ιστορίες
η ζωή ντυμένη με μεταξωτά υφάσματα
ξεδιπλώνεται σιγά σιγά η πλοκή
σε δεσμεύει σ' ένα έντονο όνειρο
σου κάνει μάγια και σου γελά πονηρά

Ο Τρόυ από τη Νέα Ζηλανδία,
είναι το αγόρι της Σαρλέτ, που είναι Ολλανδή.
Σε δύο μήνες από τώρα,
θα πουλήσουν όλα τους τα υπάρχοντα,
θα παραιτηθούν από τη δουλειά τους
και θα πάνε να βρουν το σκάφος του πατέρα του,
ο οποίος πλέει κάπου στ' ανοιχτά της Καραϊβικής.
Θα πλεύσουν μαζί του για τέσσερις μήνες.
Ο Τρόυ και η Σαρλέτ.
Με προσεγγίζουν και οι δύο, αλλά ξεχωριστά.
Έχουν ευγενικούς και πράους τρόπους.
Εκείνη ζητάει τον αριθμό μου
και με προσκαλεί για ποτό στο μαγαζί που τραγουδάει.
Έχω ειλικρινείς και πράους τρόπους.
Αναγνωρίζω τη χαρά πριν τη μυρίσω.
Κι έπειτα έχω στιγμές σαν και αυτές,
που με περιβάλλουν χαρακτήρες που σκύβω να προσκυνήσω.
Μου έχει λείψει η ανθρώπινη επαφή.
Δεν περνάει λεπτό χωρίς να τη νοσταλγήσω.

Δε θα ήθελα να γίνω ξαφνικά φλύαρη, αλλά
μου έχει βγάλει τα μάτια αυτό το σκοτάδι
Είναι σα να 'χουν χαθεί οι θησαυροί επί γης
Σαν η άνοιξη να σέρνεται μονίμως
ικέτης και σακάτης στα πόδια μου
Σα να μην έρχεται ποτέ η γλυκιά εκείνη αύρα
που σου επιφυλάσσει ένα πανέμορφο καλοκαίρι
Και ποιος να μου το ΄λεγε ότι οι τρελές εικασίες μου
θα γινόντουσαν πραγματικότητα δύο μήνες μετά
Βέβαια μόνο εκείνες που παρουσίαζαν μια σίγουρη άρνηση
Και που μπορούσαν να είναι είτε δειλές, είτε πικρόχολες
Και συνήθως πάντα και με κάποιο τρόπο καταλήγαμε
να κοιμόμαστε τα βράδια αγκαλιά με τις τελευταίες
Μα ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό
κομμάτι στην ύπαρξη αντιξοοτήτων και στην εξέλιξη τελικά
Ίσως εξέλιξη είναι το αέναο τέντωμα πάνω και κάτω άκρων
πλάτης, μυών, νεύρων, μυαλού και καρδιάς
Ή ίσως και να είναι σαν ένα πνευματικό μπαλκόνι
που διαδέχεται τη μια ανατολή μετά την άλλη
και δε μπορεί παρά να φαντάζεται και να εικάζει
Πως άραγε θα ήταν αν ένα πρωί ανοίγαμε τα παντζούρια μας
απλά για να αντικρίσουμε πως ο ήλιος δεν έχει ξημερώσει
-β.τ

Westerpark, Amsterdam, 2019

χρειάστηκε ν' ανέβω 40 μέτρα ψηλά στον αέρα,

έχοντας μια σιδερένια ψευδαίσθηση ασφάλειας 

να με αγκαλιάζει σφιχτά στη μέση,

για να δω πως ο σκοπός του παιχνιδιού

δεν είναι να αποφεύγεις το φόβο,

αλλά να τον κοιτάς με θράσος στα μάτια,

να τον καλωσορίζεις μ' ένα μειδίαμα

κι έπειτα να του δίνεις το χέρι σου.

χρειάστηκαν δυο-τρία ποτήρια κρασί,

μια νύχτα σ' ένα μπαλκόνι τρίτου ορόφου

κι ένα τσιγάρο που μοιράστηκε στα τέσσερα,

για να καταλάβω πως ευτυχής, είναι ο ζωντανός.

και πως είναι τύχη να κοιτάς τον ουρανό τα βράδια

και να αισθάνεσαι την ησυχία της γαλήνης, 

που χαρίζεται απλόχερα χωρίς ν' απαιτεί τίποτα άλλο,

παρά μόνο το σφυγμό που σκαλίζει τον καρπό σου.

-β.τ

Ένο Αγκόλλι: Θερμοπύλες

Παρανοήσατε,
δε σας έφερα εδώ για να σας πω για ηρωισμούς
ποιητικούς μοραλισμούς, καβαφικούς
για σύγχρονες ή αρχαίες Θερμοπύλες, αλλά
για την οδό Θερμοπυλών όπου έδωσα το πρώτο μου φιλί στο στόμα
όπου με ρώτησε τι ψάχνω πρώτα σ’ έναν ξένο, και του
είπα ηρωικά, μα και αβρά:

Ψάχνω πληγές.

Ωστόσο, τώρα πια μεγάλωσα
λιγάκι
ήρθα ξανά σ’ αυτόν δρόμο για κέικ αμυγδάλου
με χρώμα στους κροτάφους μου,
κουζίνες ξωτικές, μπαχαρικές στο σώμα φυτεμένες
ερωτιδείς αξέχαστους στα παντελόνια
και μες στο νου ποιητές χιλιάδες αγγλοσάξωνες, φρουτώδεις, αλλά και
άλλα τέτοια που με ωρίμασαν
ώς το προστάδιο της σήψης. Δεν είμαι ήρωας εγώ, θέλω να πω
είμαι κακός, αν με ρωτούσες πάλι απόψε θα έλεγα:

Ψάχνω κάποιο σημείο μαλακό
για να το πλήξω.          

ένα σ' αγαπώ, όλες μου οι λέξεις

τις περισσότερες φορές δε μπορώ να σηκώσω το βάρος τους

όταν όμως κάποιες φορές τα καταφέρνω,

σε κοιτάζω με νικητήρια ζάλη από τον πύργο της Βαβέλ

τρία ζήτω για τη δυναστεία σου

-β.τ

χρειάστηκαν δύο βαλίτσες κι ένα αεροπλάνο/
μια άλλη γη, μ' έναν άλλον αέρα και πιο γερό χώμα να πατάς/
δίπλωσα τα ζιβάγκο μου μια μέρα και ρύθμισα το ρολόι μου
μια ώρα πίσω/
στην απογείωση όταν το αεροπλάνο έπαψε ν' ακουμπάει έδαφος,
έβαλα τα κλάματα/
σκέφτηκα τα πρόσωπα που θα κάνω καιρό να δω/
κι εκείνα τα χέρια που θα κάνω καιρό να φιλήσω/
κάθε χέρι και μια σφαίρα στην καρδιά,
κάθε πρόσωπο κι ένα δυνατό στο στομάχι μαχαίρωμα/
ο χρόνος θα μου δείξει/
ο χρόνος θα δείξει/
ο χρόνος/
-β.τ

(στο κορίτσι που δυστυχεί περιμένοντας)

ένα τρισεκατομμύριο μίλια μακριά από τον παράδεισο
μέσα σε φλεγόμενη βαρκούλα που πηδάει τα κύματα
σπρώχνω με βία τη θλίψη για να σου ανοίξω χώρο να σταθείς
δρασκελίζω τους πεσόντες που έπεσαν στη μάχη έναν-έναν
ψάχνοντας τρόπο να υμνήσω τον έρωτα εκείνον που δεν έχω
έχω τα φύλλα μου ανοιχτά και στ' ακροδάχτυλα μια ελπίδα
μα ο φόβος κερδίζει επανειλημμένα ελλείψει αντιπάλου
είμαι ένα αδίστακτο λαγωνικό που έχει βγει για αιματηρό κυνήγι
κολλάω τα ρουθούνια μου και εισπνέω πάνω σε ό, τι σ' έχει αγγίξει
τις φορές που πετυχαίνω διάνα, διαστέλλονται οι κόρες των ματιών μου
έχω τους ήλιους μου κρυμμένους πίσω από χωμάτινα ξεροβούνια
μ' έχει σκίσει στα δύο ο φόβος που επανειλημμένα τρώει την ψυχή μου
αργοπεθαίνω θέλοντας να θυμάσαι πως σ' αγαπώ και να ελπίζεις
αργοπεθαίνω καθώς σου γράφω μέσα από την κοιλία του τέρατος
-β.τ

η πραγματικότητα εδώ έχει βραδύ ρυθμό

όλα γύρω έχουν μια αίσθηση ακρίβειας

όλα, σα να παρακολουθούν μαέστρο ορχήστρας

κι αν βγεις έξω από όλο αυτό και το κοιτάξεις από ψηλά

θα δεις καθαρά ότι ο ένας σπάγκος, κινεί τον άλλον

και πως οι θεατές κατοικούν μόνο πίσω από τα μάτια σου

το ενενήντα τις εκατό των στιγμών σου

το παρακολουθούν αδιάφοροι, σχεδόν κοιμισμένοι

και το υπόλοιπο δέκα τις εκατό αυτών

το παρακολουθούν με κομμένη ανάσα, μετρώντας τον σφυγμό σου

αρκεί να βγεις από όλο αυτό και θα το δεις

πως οι σπάγκοι καμιά φορά σπάνε κάνοντας θόρυβο

και το φορτίο που κουβαλούν πέφτει με φόρα καταπάνω σου

και θα αρκεστείς στο ότι η ζωή μερικές φορές

έχει την αίσθηση πλαστικής μπαλαρίνας

που κάνει σβούρες μέσα σ' ένα κουτί

υπό την μελωδία των παλιών εκείνων άλλων

και πως ακόμα κι έτσι εγκλωβίζει βλέμματα

άλλων εκείνων που καθώς περνούν απ' τη ζωή σου

αφήνουν φεύγοντας πίσω τους κόκκινα ροδοπέταλα

-β.τ

(I'm lying on the moon

My dear, I'll be there soon

It's a quiet and starry place

Time's we're swallowed up

In space we're here a million miles away

There's things I wish I knew

There's no thing I'd keep from you

It's a dark and shiny place

But with you my dear

I'm safe and we're a million miles away

We’re lying on the moon

It’s a perfect afternoon

Your shadow follows me all day

Making sure that I'm

Okay and we’re a million miles away)