όταν η σκέψη σου τρέχει με πενήντα χιλιόμετρα την ώρα
όταν το κεφάλι αρνείται κατηγορηματικά αυτό που η καρδιά παραδέχεται
όταν σκέφτεσαι εκείνον και το σώμα σου ανταποκρίνεται με σπασμούς
όταν σε διακατέχει η αύρα του και δεν έχεις νιώσει τίποτα πιο σκοτεινό και ταυτόχρονα τόσο οικείο
όταν σου μιλάει και για εκείνη τη στιγμή δε σε νοιάζει τίποτα άλλο
όταν η σκέψη σου σε οδηγεί σε δύσβατα μονοπάτια και ωθείς τον εαυτό σου στην απόλυτη παράνοια
όταν αναγκάζεσαι να προσποιηθείς άχαρα ότι δε σε νοιάζει
όταν σε κουράζει
όταν συνειδητοποιείς ότι δε μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και τον ίδιο πόθο
όταν νιώθεις πως η καρδιά σου είναι έτοιμη να εκραγεί και να σπάσει σε χίλια κομμάτια
όταν νιώθεις ερωτευμένη μαζί του, αλλά δε νιώθεις ερωτευμένη ταυτόχρονα
όταν θες να απομακρυνθείς χίλιες λέμβους μακριά του, αλλά κάτι σε τραβάει δίπλα του
όταν νιώθεις αδύναμη κοντά του
όταν μισείς τον εαυτό σου που νιώθεις έτσι
όταν του δίνεις το δικαίωμα να παίζει με το μυαλό σου και να κινεί τα νήματα
όταν ανακατεύεσαι στο στομάχι και δεν έχεις όρεξη για τίποτα
όταν σε ρωτάνε γιατί δεν τρως και απαντάς ξερά ότι έχεις φάει ήδη
όταν είναι η σκέψη σου όταν ξυπνάς και όταν κοιμάσαι
όταν αδυνατείς να αφεθείς και απλά αναισθητοποιείς τις ανάγκες σου
όταν προτιμάς να σε κατακρίνει για κάτι που δεν είσαι, παρά για τον αληθινό σου εαυτό.

"Κάθε πρωί θα με δεις να δίνω στο εαυτό μου δέκα δευτερόλεπτα για να καταλάβω που βρίσκομαι και γιατί. Ακολουθούν πέντε δευτερόλεπτα για να αποδεχτώ την ολοκληρωτική μου ανικανότητα για οποιαδήποτε εργασία. Η συνειδητοποίηση της τραγικής οικονομικής μου κατάστασης είναι ακαριαία, γεγονός που με βοηθά να κερδίσω χρόνο και να τον αφιερώσω στα ψάρια μου. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τους πω τα πάντα για την ζωή μου.. Όμως ακόμα και να μην ήταν κουφά, η μνήμη τους δεν διαρκεί πάνω από τρία δευτερόλεπτα, όσο μια βόλτα μέσα στην γυάλα. Ίσως για αυτό στα μάτια τους μπορώ να δω ολόκληρη την ζωή μου, ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός, ένα χαρούμενο τίποτα. Αυτές είναι οι πρώτες στιγμές της ημέρας που έρχεται να με σώσει η έμπνευση. Ο κόσμος βασίζεται στο χάος και εγώ θα το διασχίσω χωρίς να ψάχνω για λογική σειρά ... Αυτή είναι η ζωή μου, συνεννοηθήκαμε? ..."

(υπέρτατος Ρένος Χαραλαμπίδης)

“Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις….”
—Jorge Luis Borges