δεν είναι ότι δεν αγαπάς, απλά δεν αφήνεσαι
τόσο καιρό τρέχεις όσο πιο μακριά μπορείς, απλά για να συνειδητοποιήσεις ότι πάλι εδώ είσαι
είναι τόσα πολλά αυτά που σε ανησυχούν, που νιώθεις ότι δε μπορείς να ζήσεις
τυλίγεις με γάζες τις πληγές, αλλά αυτές σε γδέρνουν ακόμα περισσότερο
αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα στην ενοχή και στην αφοσίωση
νιώθεις την ανάγκη να παρέχεις προστασία, αλλά δε νιώθεις προστατευμένος
όπου και να γυρίσω οι άνθρωποι μου δείχνουν τα δόντια τους
απλά παίρνουν όσα πιο πολλά μπορούν να πάρουν και με εγκαταλείπουν αδιάφοροι
δεν ξέρω αν φταίω αποκλειστικά εγώ ή αν όλα αυτά απλώς τα φαντάζομαι
δεν ξέρω αν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής γιατί συνέχεια καταλήγω απογοητευμένη
μου αρέσει η ιδέα της δεύτερης ευκαιρίας, απλά έπαψα να πιστεύω πως αλλάζουν οι άνθρωποι
γεμίζω το μυαλό μου με ιδέες και με όνειρα, ξέροντας πως αύριο δε θα υποστηρίζω τίποτα από όλα αυτά
κι όταν το έργο τελειώσει τρέχεις πάλι για να σωθείς, με μόνο μάρτυρα τον εαυτό σου
όταν το μόνο που μου μένει είναι η λύπη, ποιον να υπερασπιστώ και γιατί;