Christmas night, another fight, tears we cried a flood.
Είναι Χριστούγεννα και γύρω μου ατέρμονη η λύπη σε χίλια δυο πρόσωπα.
Μια βόλτα στην Αθήνα αρκεί για να επιβεβαιώσεις τον χειρότερό σου φόβο.
Ίσως ήταν πάντα έτσι.
Just walk away, those windows say, but I can't believe she's gone.
Ίσως φταίνε οι αποχωρήσαντες που άθελά τους αφήνουν ένα κενό στην καρδιά σου.
Ίσως φταίει που μεγαλώνω και πλέον παρατηρώ μόνο τα άσχημα.
Μακάρι να υπήρχε ένας διακόπτης και τώρα στις γιορτές να μπαίναμε όλοι στο happy-mode.
When you're still waiting for the snow to fall, doesn't really feel like Christmas at all.
Μακάρι να χιόνιζε και μακάρι να είχαμε όλοι τζάκι στο σπίτι μας για να ψήνουμε κάστανα.
Οικογενειακές γιορτές τα Χριστούγεννα, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που μας χωρίζουν.
Δεν πειράζει, κάτι μου λέει πως του χρόνου θα 'ναι αλλιώς.
Oh, Christmas lights, light up the street 
Light up the fireworks in me 
May all your troubles soon be gone 
Those Christmas lights keep shinin' on

*Παραβλέψτε την κατάθλιψη  αυτού του ποστ

**Καλές γιορτές!

Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια-πατσαβούρια μου γυαλίζω το παμπρίζ
και τα όνειρά σας
σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια τα κουλούρια μου πουλάω και την ψυχή μου
στα παιδιά σας
σε τάφους γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι
δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές
και τα τσιράκια
του άρχοντα ηλιθίου
τους κοπαδίτες τους μουγγούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες
μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ-α-πορτέ
με περιμένει

Κάνω παιγνίδι με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια στα μπατζάκια
γητεύω κότες
άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν
στα τασάκια
από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι
στης καφετζούς τις πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια
κάνει νάζια
σε ντισκοκαρμανιόλες
θεατές και νικημένοι ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες
ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου καρκινάκια του πλανήτη
σκατοκαριόλες

*Φοίβος Δεληβοριάς

*Στίχοι/μουσική: Τζίμης Πανούσης

Ο καιρός κυλάει σχετικά γρήγορα εδώ.
Τα βράδια σε βρίσκουν με παρέα, μέσα σε μικρά ταβερνάκια που τα ηχεία τους αντηχούν πότε Ιωαννίδη και πότε μελωδίες με μπουζούκι.
Μπήκε Δεκέμβρης και η χώρα βογκάει απ' τα μαρτύρια.
Μπήκε Δεκέμβρης και το κρύο έχει κάνει πια αισθητή την παρουσία του.
Κάθε βράδυ οργανώνεις το πλάνο της επόμενης ημέρας, αλλά ελάχιστες φορές το ακολουθείς πιστά.
Μπαινοβγαίνουν φοιτητές στο αμφιθέατρο και οι καθηγητές μπορούν να μιλάνε για ώρες.
Σου μαθαίνουν για το δημόσιο έλλειμμα, αλλά κανείς για το έλλειμμα ανθρωπιάς.
Ο καθένας σου αναλύει τη δική του σκοπιά και ουσιαστικά κανένας δε νοιάζεται για τη δική σου.
Απ' την πρώτη κιόλας ημέρα, σου εκφράζουν τον οίκτο τους για το αβέβαιο σου μέλλον.
Η συνειδητοποίηση της παραπάνω αλήθειας είναι ακαριαία. Ευτυχώς όμως, η κατάθλιψη κρατάει μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Εσύ σνομπάρεις τα κέντρα διασκέδασης και πλέον μόνο η μαυροδάφνη σε κάνει ευτυχισμένο.
Υπάρχουν κι οι στιγμές που θέλεις να μπεις στο καράβι και να γυρίσεις σπίτι, αλλά ευτυχώς τούτες οι επιθυμίες υποχωρούν γρήγορα, γιατί έχουν αδύναμη υπόσταση.
Είσαι χαρούμενος όταν γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι την ίδια νοοτροπία.
Και είσαι δυστυχισμένος στην σκέψη ότι ο κόσμος πάντα θα θέλει κάτι από σένα.
Οι λογαριασμοί κλεισμένοι σε φακέλους με το όνομά σου απ' έξω, προσδίνουν μια νότα υπευθυνότητας στην καθημερινότητά σου.
Τους σκίζεις και τους πετάς στον αέρα, όταν γυρνάς ζαλισμένος στο σπίτι ξημερώματα, για να επαναφέρεις την ανωριμότητά σου στα επιθυμητά επίπεδα.
Χτίζεις σιγά σιγά εδώ τη ζωή σου κι ας παραπονιέσαι που και που πως πεθύμησες τους δικούς σου.
Έτσι κι αλλιώς πλέον αυτή είναι η βάση σου. Η κατάκτηση του πτυχίου είναι η προσωρινή δουλειά σου.
Κι ας ξυπνάς ξενερωμένος κάποιες Κυριακές... κατά βάθος το γουστάρεις και το ξέρεις.
Μέχρι στιγμής αυτές είναι οι γεύσεις που σου έχει αφήσει η φοιτητική ζωή.
Τα πρωινά σου περιλαμβάνουν ζεστή σοκολάτα και ατέλειωτες σημειώσεις στο τετράδιο και απ' τα βράδια σου αναδίδεται ένα λεπτό άρωμα μπύρας.
Το γουστάρεις.
Όχι μόνο γιατί περνάς καλά, αλλά γιατί έχεις αρχίσει σιγά σιγά να βρίσκεις και τον εαυτό σου.
Έχεις πλέον γίνει μέλος μιας τεράστιας μερίδας ανθρώπων, που έχουν όλοι τον ίδιο στόχο.
Που σπουδάζουν παρά την άθλια πραγματικότητα που εκτυλίσσεται γύρω μας.
Που στα μάτια τους ορθώνεται ένα καλύτερο αύριο.
Που βλέπουν τις σπουδές ως ασπίδα ενάντια στα δακρυγόνα τους.

Όλοι εμείς λοιπόν αποφασίζουμε να αφήσουμε τα υπόλοιπα στο μετά, για να αποφύγουμε και τις σκοτούρες που αφορούν το μέλλον μας.
Είτε εσείς το βλέπετε μαύρο, είτε ροζ, είτε πορτοκαλο-κόκκινο.

γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου

Έχω ένα φίλο, που ’χει ένα φίλο που ’χε έναν φίλο στη φυλακή. Μα η μικρή του ιστορία διαδραματίζεται στο ίδιο μοτίβο δεκαετίες ολόκληρες. Διασκευές στο σενάριο, μα πάντα στο ίδιο σκηνικό. Σωφρονιστικό σκηνικό, με κάγκελα, τοίχους, απομόνωση και πανομοιότυπες ατάκες όπως «άκου, βλέπε, σώπα». Αν δε το δω δε μπορώ να το κάνω εικόνα μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι λένε. Κι έτσι θα ’ναι. Διαβάζω ότι οι αυτοκτονίες στις φυλακές της χώρας μας τριπλασιάστηκαν μέσα σε μία δεκαετία. Κι αυτός ο φίλος του φίλου, του φίλου μου παραλίγο να μπει στις στατιστικές αυτές.

Παρά τρίχα.

Βέβαια, δεν το ήθελε ούτε κι ο ίδιος. Αυτό που ήθελε ήταν να τον μεταφέρουν από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού στο ψυχιατρείο των φυλακών. Ήθελε, λέει -μεταξύ μας- να έχει ευκολότερη πρόσβαση σε ναρκωτικές ή εν πάση περιπτώσει σε φαρμακευτικές ουσίες. Δεν του έκαναν τη χάρη από τη διοίκηση, ακόμα κι αν αντιμετώπιζε όντως κάποια ψυχιατρικά προβλήματα. Μια μέρα αναγκάστηκε να προσποιηθεί πως αυτοκτόνησε. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι είχαν πάει να φάνε. Είχε μία σχετική ησυχία. Εκείνος, έκανε την προσευχή του, πήρε θάρρος κι έφτιαξε κόμπο με το λουρί από ένα σακίδιο. Πριν ανέβει στην καρέκλα, συνεννοήθηκε κρυφά με τον φίλο του φίλου μου. Να τονε πιάσει την τελευταία στιγμή. Για να φανεί σαν αυτοκτονία. Ύστερα, κάπου βρήκε και στερέωσε το λουρί, περνώντας την άλλη μεριά, την θηλιά, στο λαιμό του. Έτσι απλά. Ανέβηκε στην καρέκλα, στάθηκε ελάχιστα και την έσπρωξε δυνατά. Ο φίλος του φίλου μου τον έπιασε αμέσως απ’ τα πόδια. Όπως ακριβώς είχαν συνεννοηθεί. Την ίδια στιγμή άρχισε να φωνάζει δυνατά και να καλεί σε βοήθεια τους φύλακες. Τους άκουσε να τρέχουν προς την πόρτα του κελιού. Δευτερόλεπτα πριν βρεθούν μπροστά από τα κάγκελα οι φύλακες, άφησε το σώμα του φίλου του απαλά και ψύχραιμα να κρέμεται στο κενό. Τραβήχτηκε πέρα και περίμενε την εξέλιξη κάνοντας τον ανήξερο. Ο λαιμός του φίλου του είχε μακρύνει δέκα πόντους σα λάστιχο. Τον προλάβανε όμως οι φύλακες και όλα πήγαν κατόπιν σχεδίου. Τον μεταφέρανε επιτέλους στο ψυχιατρείο, λόγω «απόπειρας αυτοκτονίας» κι όλα καλά. Κανείς υπουργός ή διοικητικός δε χρειάστηκε να εκφράσει τη λύπη του για το γεγονός και να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση. Η ζωή συνεχίστηκε, όπως πάντα, σαν αραχνιασμένο κλισέ.

Υ.Γ. Κόντευε τα 35 όταν εξέτισε την ποινή του, σα να λέμε σωφρονίστηκε. Αποφυλακίστηκε για να ζήσει ελεύθερος, άστεγος κι εξαρτημένος. Κι όταν τελικά ερωτεύθηκε, αυτοκτόνησε στ’ αλήθεια.