Content
the world was on fire, no one could save me but you
Μπερδεμένα λόγια.
Ευχάριστες νότες ομορφαίνουν τα βράδια μου.
Γλυκιά και πικρή συντροφιά εσύ.
Κι εγώ, καψούρεμένη και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορη.
Ακροβατώ πάνω σ’ ένα σάπιο σκοινί, έτοιμο να σπάσει.
Αλλά εσύ σταθερά εκεί.
Να μετράς τα βήματά μου και να χειροκροτάς κάθε μου αποτυχημένη προσπάθεια.
Δεν πειράζει μου λες, εσύ να είσαι ευτυχισμένη.
Δεν πειράζει μου λες και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω.
Με κόκκινα μάγουλα σου απαντώ πως δεν αξίζει.
Δεν αξίζει να μένεις με όσους εκμεταλλεύονται τα προσφερόμενα.
Κοίτα να φύγεις μακριά τους, γιατί εγώ δε θα ‘μαι πάντα εκεί να σου φροντίζω τις πληγές.
Μια καταστροφή, απορώ πως με ανέχεσαι.
Πως δεν έχεις φύγει ακόμα.
Και περιμένω.
Πότε θα φύγεις στ’ αλήθεια.
Πότε θα ξαναφύγεις, αυτή τη φορά οριστικά.
Και μετράω τα όνειρά μου τα βράδια, γιατί τελευταία έχουν ελαττωθεί και έχω μείνει μόνη μου.
Γι’ αυτό σταμάτα να μου λες ότι είμαι αλλού κι ότι δε με ενδιαφέρεις.
Απλά μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω την πραγματικότητα.
Να ξεχωρίσω το νοητό απ’ το υπάρχον.
Μια ζάλη παστρικιά έχει αράξει στο μυαλό μου και δε φεύγει λέει, αν δεν τα σαρώσει πρώτα όλα.
Ευχάριστες νότες ομορφαίνουν τα βράδια μου.
Γλυκιά και πικρή συντροφιά εσύ.
Κι εγώ, καψούρεμένη και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορη.
Ακροβατώ πάνω σ’ ένα σάπιο σκοινί, έτοιμο να σπάσει.
Αλλά εσύ σταθερά εκεί.
Να μετράς τα βήματά μου και να χειροκροτάς κάθε μου αποτυχημένη προσπάθεια.
Δεν πειράζει μου λες, εσύ να είσαι ευτυχισμένη.
Δεν πειράζει μου λες και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω.
Με κόκκινα μάγουλα σου απαντώ πως δεν αξίζει.
Δεν αξίζει να μένεις με όσους εκμεταλλεύονται τα προσφερόμενα.
Κοίτα να φύγεις μακριά τους, γιατί εγώ δε θα ‘μαι πάντα εκεί να σου φροντίζω τις πληγές.
Μια καταστροφή, απορώ πως με ανέχεσαι.
Πως δεν έχεις φύγει ακόμα.
Και περιμένω.
Πότε θα φύγεις στ’ αλήθεια.
Πότε θα ξαναφύγεις, αυτή τη φορά οριστικά.
Και μετράω τα όνειρά μου τα βράδια, γιατί τελευταία έχουν ελαττωθεί και έχω μείνει μόνη μου.
Γι’ αυτό σταμάτα να μου λες ότι είμαι αλλού κι ότι δε με ενδιαφέρεις.
Απλά μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω την πραγματικότητα.
Να ξεχωρίσω το νοητό απ’ το υπάρχον.
Μια ζάλη παστρικιά έχει αράξει στο μυαλό μου και δε φεύγει λέει, αν δεν τα σαρώσει πρώτα όλα.
What a wicked game you play
To make me feel this way
What a wicked thing to do
To let me dream of you
sadahzinia
Γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου
"Πειρατής, βασιλιάς, νοσοκόμα, μάγισσα, απάτσι ή καρδινάλιος ντύνεται ο λαός. Φασίστας, επαναστάτης, αστυνομικός, πόρνη, ηθικολόγος και ειρηνιστής, πολεμοχαρής πλανητάρχης ή οικολόγος δήμαρχος ντύνεται ο κόσμος..φέτος μπορεί να ντυθεί κουκουλοφόρος... Ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής ή ανάλογα με το απωθημένο. Ισως, μάλιστα, ελπίζει το Καρναβάλι να κρατήσει παραπάνω, για να το έχει εύκολη δικαιολογία για τη μεταμφίεση που στόλισε πάνω του όλο το χρόνο. Ισως πάλι θαρρεί πως φορώντας τη μάσκα του θα ελευθερώσει τα φαντάσματα που κοιμούνται στον ίδιο του τον τάφο...."
Το λάθος
Σε θέλω μόνο για μένα και απ’ την άλλη δε σε θέλω καθόλου.
Θέλω να είσαι καλά κι απ’ την άλλη δε με νοιάζει πως θα ‘σαι.
Είναι στιγμές που πεθαίνω από αγάπη κι άλλες που με κατακτάει το μίσος και η οργή.
Το ξέρω ότι με θέλεις, αλλά πάντα θα φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος.
Σου χαμογελάω, σου νευριάζω.
Σε χρειάζομαι και απ ‘την άλλη με πείθω πως δε σε έχω ανάγκη.
Κάνω σχέδια για εμάς και στα επόμενα πέντε λεπτά τα έχω ξεχάσει όλα.
Μουτρώνω αν κάνεις κάτι που δε μ’ αρέσει, αλλά ξεχνάω πως εγώ κάνω χειρότερα.
Σε θέλω, δε σε θέλω.
Σ’ αγαπώ, δε σ’ αγαπώ.
Σε βρίσκω, σε χάνω.
Με βρίσκεις, με χάνεις.
Με κατακτάς, με απωθείς.
Σε διεκδικώ, δε με ενδιαφέρεις και οι εναλλαγές αυτές είναι τόσο συχνές που χάνω το μυαλό μου και καταλήγω να χειρίζομαι άτσαλα τα συναισθήματα σου.
Τα δικά σου συναισθήματα.
Τη δική σου χαρά και τη δική σου λύπη.
Καταλήγω, ενώ σε θέλω, να μη θέλω να σε κάνω δικό μου και να αρνούμαι να αφήσω τα αποτυπώματά μου πάνω σου.
Χίλιες και μια προσπάθειες για να σου αποδείξω πως μόνο μαζί σου θέλω να υπάρχω.
Χίλιες και μια κατάρες γιατί κουράστηκα να μην καταλαβαίνω τι είναι τελικά αυτό που θέλω και να κουράζω και σένα.
Χίλιες αρνήσεις και μια κατάφαση γιατί ενώ είμαι ήδη στην καρδιά σου, παλεύω με μανία για να βρω έναν τρόπο για να μείνω εκεί μέσα.
Θέλω να είσαι καλά κι απ’ την άλλη δε με νοιάζει πως θα ‘σαι.
Είναι στιγμές που πεθαίνω από αγάπη κι άλλες που με κατακτάει το μίσος και η οργή.
Το ξέρω ότι με θέλεις, αλλά πάντα θα φοβάμαι μήπως κάνω κάτι λάθος.
Σου χαμογελάω, σου νευριάζω.
Σε χρειάζομαι και απ ‘την άλλη με πείθω πως δε σε έχω ανάγκη.
Κάνω σχέδια για εμάς και στα επόμενα πέντε λεπτά τα έχω ξεχάσει όλα.
Μουτρώνω αν κάνεις κάτι που δε μ’ αρέσει, αλλά ξεχνάω πως εγώ κάνω χειρότερα.
Σε θέλω, δε σε θέλω.
Σ’ αγαπώ, δε σ’ αγαπώ.
Σε βρίσκω, σε χάνω.
Με βρίσκεις, με χάνεις.
Με κατακτάς, με απωθείς.
Σε διεκδικώ, δε με ενδιαφέρεις και οι εναλλαγές αυτές είναι τόσο συχνές που χάνω το μυαλό μου και καταλήγω να χειρίζομαι άτσαλα τα συναισθήματα σου.
Τα δικά σου συναισθήματα.
Τη δική σου χαρά και τη δική σου λύπη.
Καταλήγω, ενώ σε θέλω, να μη θέλω να σε κάνω δικό μου και να αρνούμαι να αφήσω τα αποτυπώματά μου πάνω σου.
Χίλιες και μια προσπάθειες για να σου αποδείξω πως μόνο μαζί σου θέλω να υπάρχω.
Χίλιες και μια κατάρες γιατί κουράστηκα να μην καταλαβαίνω τι είναι τελικά αυτό που θέλω και να κουράζω και σένα.
Χίλιες αρνήσεις και μια κατάφαση γιατί ενώ είμαι ήδη στην καρδιά σου, παλεύω με μανία για να βρω έναν τρόπο για να μείνω εκεί μέσα.