Κάθομαι και μετράω υποκατάστατα ονείρων.
Ψάχνω κάπου ανάμεσα τα κομμάτια μου.
Δεν έχω κόλλα όμως να με ξανακολλήσω.
Αναπολώ παλιές στιγμές από φωτογραφίες και προσπαθώ να τις ζωντανέψω και να τις ζήσω πιο έντονα.
Ξεχνιέμαι και αφήνω πίσω τις υποχρεώσεις.
Ξυπνάω όμως το επόμενο πρωί με ένα μυαλό άδειο.
Κενό. Ρίχνω κατάρες στην πλήρη ανικανότητά μου να οργανωθώ και να τα βάλω όλα σε μια τάξη.
Υπάρχει καιρός. Μέχρι που φτάνεις στην τελευταία μέρα και αναρωτιέσαι ‘μα καλά, πότε πέρασε’?
Ξαναφέρνω στο μυαλό μου εικόνες.
Ανθρώπους. Χαμένες ελπίδες. Σβησμένα χαμόγελα. Λυπημένα πρόσωπα. Προσπάθειες να σε κάνω να νιώσεις καλά. Λόγια.Πολλά λόγια.Και τηλεφωνήματα.
Ενώ σου έχω πει, δεν μ’ αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο.
Περίοδος αλλαγής. Και μετά παύση.
Συμπέρασμα: η αγάπη σου είναι για τα σκουπίδια. Μια αλήθεια: μου έλειψες. Αλλά αυτά τα αφήσαμε πίσω, έτσι δεν είχαμε συμφωνήσει?
Εμένα μου έλειψες. Δεν ξέρω πώς να σε αφήσω πίσω.
Και μετά ακολούθησαν κι άλλα.
Μαθήματα. Σκόρπια φιλιά. Προσευχές. Η αναπόδραστη ανάγκη να σου μιλήσω. Ματιές που ήξερα πως έπρεπε να αποφύγω.
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το έκανα.
Λέξεις, λέξεις κι άλλες λέξεις. Σε έβριζα. Με έβριζα. Χανόμουν. Και μετά πάλι παύση. Με σήκωναν όρθια οι γύρω μου.
Πρόσεχε! μου φώναζαν. Μην κάνεις ξανά το ίδιο λάθος.
Έσβηνα φωτιές, τις ξανάναβα. Πρόσεχα μην καώ, αλλά κάποιες φορές καιγόμουν.
Ανάσες. Κάποιες φορές βαθιές, κάποιες άλλες μικρές.
Αλλά πάντα αθόρυβες.
Και τελικά πάντα μένεις με την απορία.

«Γίνεται να αγαπάς κάποιον και να μην τον αγαπάς ταυτόχρονα?
Εγώ το ξέρω, στους άλλους φαίνεται απίστευτο, αλλά έτσι είναι.
-Πού πάμε?
-Στη θάλασσα…»

Την πρώτη φορά ήταν σαν να ‘χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά, κάτι μες στην ψυχή μουκοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου

Χορεύοντας μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πώς χάνεται ο χρόνος
ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος

Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγγνώμη

Το μόνο που θα ‘θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό, στην λευκή καταιγίδα

παύλος παυλίδης

Το σημάδι που μου άφησε το περσινό καλοκαίρι ακόμα πονάει. Δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου. Τώρα πια, όποιος με κοιτάει, όποιος με γνωρίζει, θα καταλαβαίνει πως ανήκω αλλού. Πως είμαι αλλού. Μου δόθηκε δεύτερη ευκαιρία? Δε μπορεί να μου δόθηκε. Τις ευκαιρίες τις ρουφάει ο χρόνος κι η φθορά του. Δε μου δόθηκε.
Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Πήγα, γύρισα. Ένιωθα νοσταλγία και έναν κόμπο στο στομάχι. Έκλαιγα τα βράδια γιατί φοβόμουν μήπως ξεχάσω.
Ξέχασα. Ή καλύτερα, μου διηγήθηκα παραχαραγμένες ιστορίες. Έφτιαξα ολόκληρο κόσμο και σφηνώθηκα μέσα του. Μέσα στην παράνοια. Μέσα σε ένα ψέμα. Ένα ψέμα απ’ το οποίο μπορούσα να τρέφομαι. Μου χάριζε ανάσες. Ζωή. Ή απλά έτσι νόμιζα.
Πέρασε μια χρονιά. Και ήρθε κι άλλο ένα καλοκαίρι.
Δεν θυμάμαι τι έκανα τη μέρα εκείνη. Έχουν πασαλειφθεί οι αναμνήσεις μου και το κεφάλι μου έχει γίνει πλυντήριο.
Κι όλο γυρίζει.
Και δε θυμάμαι. Και δε μπορώ να θυμηθώ.
Ήμουν σε κώμα, έτσι δεν είναι?
Έγιναν κι άλλα, που δε τα θυμάμαι. Με ξεγέλασε η μνήμη μου. Το μυαλό παίζει παιχνίδια. Να κοιτάω μόνο μπροστά μου λες.
Αλλά όταν πέφτει η αυλαία, στο μόνο πράγμα που μπορώ να εστιάσω, είναι το κενό.
Δεν μπορώ να δω κόσμο, ή να ακούσω χειροκρότημα.
Δε μπορώ να γευτώ την αποδοκιμασία. Ούτε είμαι σίγουρη αν αρέσει στον κόσμο αυτό που κάνω. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό.
Μόνο μπροστά λοιπόν, γιατί έχω μάθει να τα παρατάω.
Να τα αφήνω όλα να κυλήσουν και να αφήνω εμένα πίσω.
Θεμέλιο όμως δε χτίζεις στα συντρίμμια.
Κι αυτός ο πονοκέφαλος, δε λέει να φύγει από τότε…

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

ονειρικοι στιχοι απο ενα ονειρικο συγκροτημα!

Το γεγονός ότι δεν ήθελες να με βλέπεις πια, ήταν ξεκάθαρο. Με κοιτούσε κατάματα, περιμένοντάς με να το αποδεχτώ. Αλλά αυτό που πόνεσε πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι φέρθηκες σαν να μην μου άξιζε ούτε μια εξήγηση. Ένας απλός λόγος, να μου πεις γιατί δε με χρειάζεσαι πια. Ή μια απλή προειδοποίηση – όπως “Κοίτα, ετοιμάζομαι να διαλύσω την καρδιά σου σε ένα τρισεκατομμύριο κομμάτια, εντάξει?”

Ούτε μια λέξη.

"Ι'm somebody now, Harry. Everybody likes me. Soon, millions of people will see me and they'll all like me. I'll tell them about you, and your father, how good he was to us. Remember? It's a reason to get up in the morning. It's a reason to lose weight, to fit in the red dress. It's a reason to smile. It makes tomorrow all right. What have I got Harry, hm? Why should I even make the bed, or wash the dishes? I do them, but why should I? I'm alone. Your father's gone, you're gone. I got no one to care for. What have I got, Harry? I'm lonely. I'm old."

Έτσι παρορμητικά και βίαια.
Μια ζωή να προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες χρήσεις σου.
Μια ζωή να σε φοβάμαι και να σε λατρεύω πιο πολύ απ’ όσο μπορώ.
Να μου κάνεις κακό. Κι άλλο κακό.
Εγώ όμως ασάλευτη.
Μου είναι άγνωστος ο κόσμος μου χωρίς εσένα μέσα.
Μάταια να προσπαθώ να κερδίσω στα στοιχήματα μας.
Πάντα καλύτερος. Σε όλα καλύτερος.
Μ’ αρέσει που έχεις περάσει τόσα πολλά.
Μ’ αρέσει που με ξέρεις πιο καλά, απ’ ότι ξέρω εγώ τον εαυτό μου.
Σε όλα καλύτερος.
Στην υπομονή. Στην κατανόηση. Στη ζωή γενικότερα.
Και εγώ κάθε μέρα να θέλω όλο και πιο πολλά.
Εσύ να δίνεις, αλλά εγώ να μη μπορώ να σε διαβάσω.
Να με διαβεβαιώνεις πως τίποτα απ’ όλα αυτά που μου καρφώνονται στο μυαλό δεν ισχύουν.
Και να βλέπω την ειλικρίνεια στα μάτια σου.
Να νιώθω τρισευτυχισμένη και όλα να γκρεμίζονται στο αμέσως επόμενο λεπτό.
Κυρίως εγώ φταίω.
Να προσπαθώ και να μην προσπαθώ.
Να είναι όλα αυθόρμητα.
Με καταλαβαίνεις.
Σε θέλω.
Σε νιώθω να εισχωρείς όλο και πιο βαθιά μέσα μου.
Με τρομάζεις.
Δεν μπορώ να σε αποχωριστώ.
Θέλω?
Δεν αξίζει, λέω μέσα μου, να περνάω τον καιρό μου μαζί σου.
Κι όμως δεν το πιστεύω.
Σου έχω πει οχτώ χιλιάδες φορές.
Εγώ χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Δεν υφίσταμαι.
Και εσύ μου γκρινιάζεις και μου λες πως σίγουρα θα σε βαρεθώ.
Η εγκατάλειψη όμως αργεί να έρθει.
Και εύχομαι να χεις ήδη αρχίσει να αναθεωρείς.
Σου λέω πως σ’ αγαπάω.
Δεν τ’ ακούς. Ή κάνεις πως δεν τ’ ακούς.
Να που βρήκα και εγώ κάτι που τρομάζει εσένα.
Στη ζωή μου, στη ζωή σου.
Τίποτα πια δε θα’ ναι το ίδιο.

και τώρα κάθε φορά που σε βλέπω η καρδιά μου χάνεται..
πέφτει.
και είναι τόσο μεγάλο το κενό μέσα μου, που η πτώση μοιάζει ατελείωτη...

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια δε θέλω να τ ακούσω. Σώπα.

Άφησε με να έρθω μαζί σου
λίγο πιο κάτου, ως την μάντρα του τουβλάδικου,
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,
τόσο αδιάφορη κι άυλη
τόσο θετική σαν μεταφυσική
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις
πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κι η φθορά του.
Άφησε με να έρθω μαζί σου.....

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.

Ρίτσος.
πήρε την ομορφιά και την έκλεισε σ'ένα ποίημα. δεν υπάρχουν λόγια!
και εδώ ολόκληρο : http://logiasantaxronia.blogspot.com/2007/05/h.html